რამდენი ხანია აღარაფერი დამიწერია, ბლოგი უპატრონოდ მივატოვე. რამდენი სათქმელი დამიგროვდა, მაგრამ… ეს აკვიატებული ,,მაგრამ” არ მშორდება.. ამასწინათ, ერთმა მეგობარმა მითხრა, რატომ აღარ წერო.. ათასი რაღაც მოვიმიზეზე, მაგრამ უმთავრესი არ ვთქვი. თვითონ კი სწორი პასუხი გამოუძებნა თავისივე შეკითხვას. მეტი სითამამეა საჭიროო.. აი , რაც დამაკლდა, რაც აღარ მაწერინებს… რაღაცნაირი კომპლექსები დამჩემდა.. გაუბედაობა… რა სისულელეა, მაგრამ ათას რამეზე მეფიქრება… სხვები რას იფიქრებენ, რას იტყვიან მეთქი.. თითქოს ვებრძოდი თავს, მაგრამ არასაკმარისად.. ამას ხელს უწყობდა უდროობა და ათასი საქმე, მთელი წლის ემოციურობა, გადაღლა, დაძაბულობა, ასევე, მოჭარბებული სიხარულები და ბედნიერებები… რაღაცნაირი გამოფიტვა, შემოქმედებითი შიმშილის მსგავსი… აი ის, რაც მთელი წლის მანძილზე თან მდევდა, არ მასვენებდა და სულს მიფორიაქებდა.. მაგრამ დატვირთული და ძლიერი ემოციებით სავსე წუთები შიმშილს ამსუბუქებდა. არ ვიცი ახლა რა იქნება, შეიძლება ისევ ისე იყოს, ისევ ისე, უბრალოდ მომინდა გულახდილად მეთქვა, იქნებ ასე დავძლიო ის გაუბედაობა, რაც ხელს მიშლის… იქნებ ეს პოსტიც არ გამოქვეყნდეს, მაგრამ მაინც მინდა დავწერო, თუნდაც დრაფთში დარჩეს 🙂
რუსას საფიქრეთი 
თუ არის სიტყვები, უნდა წერო. ვისი ან რისი უნდა მოგერიდოს, ბლოგიც იმისთვისაა, რაც გაწვალებს ამოთქვა. წარმატებები.