სიკვდილმისჯილი?! არეული ფიქრები ნ.ქადაგიძის ,,სიკვდილმისჯილთა ბანაკზე”

      არც კი ვიცი როგორ დავიწყო..სიტყვები ირევიან,იბურდებიან …დიდი შთაბეჭდილების ქვეშ ვარ…მართლაც საოცარი ნაწარმოებია…მას არ ყავს პერსონაჟი..არა,სიკვდილმისჯილი! რა თქმა უნდა,პერსონაჟია,მაგრამ, ის კონკრეტულ,განსაზღვრულ პირს როდი წარმოადგენს…ის განუსაზღვრელი,საზოგადო,ყოვლისმომცველი და ამავდროულად კონკრეტული ადამიანია…ავტორი ერთადერთ სახელს უწოდებს…სიკვდილმისჯილი...რაოდენ ცარიელი და ამავდროულად რა ყოვლისმომცველია ეს სიტყვა…სიკვდილმისჯილი…!გულს გიყინავს…ძარღვებში სისხლს გიჩქარებს…გაშინებს და რაღაც სახიფათოს მოასწავებს…სიკვდილს! სიკვდილს გიქადის…აი რატომაა ეს სიტყვა ასეთი შემაძრწუნებელი…სიკვდილი…ის გარდაუვალია…მას ვერავინ გაექცევა, თუნდ საკნის კარები ღია იყოს… სიკვდილმისჯილი თავისუფალია, მაგრამ მას არ ძალუძს გაარღვიოს საზღვრები, გასცდეს ადგილს , რომელზედაც უხილავი ძაფებით მიჯაჭვულია და განთავისუფლდეს! თავისუფლება ! სიკვდილმისჯილისთვის ის არ არსებობს… მაგრამ სინამდვილეში ის ცხოვრობს საკანში, რომლის კარები ღიაა…მან ეს არ იცის, მაგრამ ადრე თუ გვიან გაიგებს. გაიგებს და წინ ვეღარაფერი დაუდგება… სარტრის ,,ბუზებში’’ დედის მკვლელიც კი აღარ გრძნობს სინდისის ქენჯნას… ახლა სინდისი… მაინც რა არის ის? ის უხილავი ხმაა, რომელიც შინაგანი ‘’მე’’დან შემოგვძახის…ხან გვესმის მისი ხმა,ხანაც ჩვენი დამთხვეული გონების გამოისობით მისი გამაყრუებელი კიჟინიც კი არ აღწევს ჩვენამდე… ზოგჯერ კიდევ გვესმის, მაგრამ ვერ ვსაზღვრავთ, არ ძალგვიძს შევიმეცნოთ მისი ნაუბარი… ან კიდევ უბრალოდ ,,არ გვაწყობს…’’ და ყურებს საგულდაგულოდ ვიცობთ, გულის კარებს საგულდაგულოდ ვრაზავთ, გონებას ვიხშობთ რომ ეს მამხილებელი ხმა არ გავიგონოთ… თავს ვირწმუნებთ ,რომ უდანაშაულოები ვართ, ბრალი არ მიგვიძღვის… და ეს ,,უკეთური ხმა ‘’ რაღაც აბდაუბდას ჩაგვძახის… სულს გვიმღვრევს… არ გვინდა დავიჯეროთ, რომ ისაა ერთადერთი გზის მაჩვენებელი, ერთადერთი მხსნელი, ამომთრევი ჭაობიდან, რომელიც დაღუპვას გვიქადის და სიღრმეში გვითრევს…… როგორ ვეფლობით ჭაობში? საქმე ისაა,რომ ისევ და ისევ ჩვენი ,, დამთხვეული გონება გვაცდუნებს… თვალები გვატყუებს, ვბრმავდებით.. თითქოს გონებით მხოლოდ ლამაზი ყვავილებით მრავალფერად მოჩითულ ველს ვხედავთ და გულუბრყვილო, გამოუცდელი ბავშვივით საფრთხეს ვერ ვამჩნევთ…გაუმაძღრად ვეწაფებით მშვენიერებას, ხარბად ვისრუტავთ. მშვენიერება ჩვენი მსხვერპლია! ჩვენ გაუმაძღარ მხეცებს ვემსგავსებით, ხარბად ვშთანთქავთ… აღუვსებელ, ძირგავარდნილ ქვევრებს ვგავართ… მაგრამ…… მოჩვენებითი სიამე მსწრაფლწარმავალია… მალე ბალახებით, ნაირფერი ყვავილებით მოჩითულ ველს ვეღარც კი დავინახავთ…(ის ჩვენ თვითონ გავანადგურეთ) მის ნაცვლად ულმობელ, საზრელ ღრმა ჭაობს დაუღია ხახა და დაგუპვას გვიქადის… წებოვანი, გულისამრევი მასა გვეკრობა, გვეწებება, უხილავი ძაფებით შემოგვეჭდობა და ბიჯსაც ვეღარ ვდგამთ… შეწრწუნებულნი, აკანკალებულნი ახლაღა მოვდივართ აზრზე და ვხვდბით რომ ყოველივე ამაოება იყო… დახშულ გონებას ნათელი ეფინება, ახლა სინდისის ხმაც კი გვესმის, ის მთელი ძალით, გამალებით ჩაგვძახის და მოგვიწოდებს გონს მოვეგოთ… მაინც არ ვემეტებით ჭაობში დასანთქმავად… დრო არ იცდის… ფეხები მძიმდება… წებოვანი მასა გარს გვეხვევა და ჭაობში გვითრევს……ხსნა არსაიდან ჩანს.. _ არა! ნუ გეშინია, არ დაიღუპები! _ გვარწმუნებს უხილავი ხმა. დრო გადის…ჭაობი უხილავ ხელებს გვაჭდობს… ახლა, ამ მძიმე წუთებშიღა ვხედავთ, რომ თავისუფლები ვართ…სრულიად თავისუფლები..!!! _ აკი მთელი ცხოვრება მის ძებნაში არ დავშვრით?! იმ ,,მშვენიერებით,სიამთკბილობით’’ სავსე მინდორზე იმას არ ვეძებდით? ვერ გვეპოვნა…ახლა კი… ამ ჭაობში, უკანასკნელ ჟამს, როცა სიკვდილი კარს მოგვდგომია, როცა ვიცით, რომ ის გარდუვალია, როცა მხოლოდ ეს კითხვებიღა გვიტრიალებს თავში: ,, რა მოხდება? ნუთუ სულ აღარ ვიქნებით?’’’_ ახლა ვხედავთ იმ ნანატრ, სანუკვარ ყვავილს ,რომლის ძებნასაც მთელი ცხოვრება შევალიეთ… მის ძებნაში ყველა ყვავილს დავეწაფეთ, ყველას ამოვწოვეთ კეთილსურნელება და დავიბერეთ, დავმძიმდეთ… ამიტომაც ვართ ახლა ამ ჭაობში… ყველაფერი ჩვენი ბრალია! ჩვენი სიმძიმე,ტვირთი,რომელიც ზურგზე გვაწევს მიგვაქანებს ბნელი უფსკრულისკენ… _ ახლა თავისუფლება ისე ახლოსაა ჩვენთან ,როგორც არასდროს…ჩვენ თავის უფლები ვართ…! ჩვენ არჩევანის წინაშე ვდგავართ……ან სიკვდილი ან რაღაც სხვა… არ ვიცით რა გველის იქ… ვიქნებით კი კარგად? (გაჩენის დღიდან ხომ ასე მოგვდგამს,სიამეს ველტვით…სიმწარეს აქავებული ქეცივით ვიშორებთ და გავრბივართ…) რა ვქნათ,როგორ მოვიქცეთ? სხვა გზა არაა…! ერთადერთი გზა არსებობს.. ნუთუ სწორედ ესაა ჭეშმარიტება…?! ახლაღა ვხვდებით, რა ტყუილად, რა უქმად გავლიეთ დღენი…სულში ახალი,უჩვეულო გძნობა იშვება…რომელიც არასდროს არ გაგვჩენია….. სინანული….თურმე როგორ გვკლებია აქამდე… რაოდენ საოცარი ძალა ქონია მას… ჩნდება ცრემლიც და… საოცარი რამ ხდება…! სასოწარკვეთილების უფსკრული სადგაც ქრება თანდათან და… სიმძიმე!!! ჩვენ მისგან ვიცლებით… ვთავისუფლდებით… საოცარი ყოფილა განგება…! ქრება შიში… მართალია ,მას კვლავ სიკვდილმისჯილი ქვია, მაგრამ… ის თავისუფალია! ო,რარიგად თავისუფალია……! საკუთარი თავისგან…საკუთარი დაცემულობისგან…ცოდვებისგან…საკუთარი სიმძიმისგან თავისუფალია!!! ახლა ხედავს, რომ მისი საკნის კარები ღიაა და ნებისმიერ დროს შეუძლია თავი დააღწიოს…მაგრამ, აღარ სურს…იქ მონობაა,აქ კი თავისუფალია! სრულიად თავისუფალი და ბედნიერია!    

                

                 

  პ.ს. ბევრი მივედ–მოვედე..:(  აღარ ვიცი რისი თქმა მინდოდა..უბრალოდ ამ მოთხრობამ უდიდესი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე და ვეღარ დავიტიე… 

კაეშნის ღამის ფიქრები…

ისტორია დაიწყება და აუცილებლად ლამაზიო….მას დასასრული არ ექნებაო..რადგან მჯერა,რომ თუ რამე დაიწყება ,ის არასოდეს დასრულდებაო….არასოდეს დასრულდება არაფერი…მაგრამ, ეს არაფერი ზოგჯერ ყველაფერიაო……    _  ეს ისე..უბრალოდ …კანუდოსელი შემოფარფატდა ჩემს სულში და აავსო..გაათბო…

თავს ვაიძულებ დავაჯერო..მაგრამ არა!ეს არ მჭირდება, რადგან ისედაც მჯერა..ან მინდა დავიჯერო,რომ ყველაფერი რაც მშვენიერია,ამაღლებულია,სუფთა და ფაქიზია, არ შეიძლება დასასრულისთვის იყოს განწირული…მართლაც…როგორ დავიჯერო ,როცა:

,,სიყუარული არასადა დავარდების, გინა თუ წანაწარმეტყუელებანი განქარდენ, ანუ თუ ენანი და-ვე-სცხრენ, გინა თუ მეცნიერებანი განქარდენ…”

,,ხოლო აწ ესერა ჰგიეს სარწმუნოებაჲ, სასოებაჲ და სიყუარული, სამი ესე; ხოლო უფროჲს ამათსა სიყუარული არს…”

სამი რამაა უმთავრესი..რწმენა,იმედი და სიყვარული…რწმენა სინამდვილედ იქცევა,როცა ჭეშმარიტებას თვალნათლივ იხილავს.იმედიც განქარდება,როს ფრთას შეისხამს და განხორციელდება…სიყვარული კი..მარადის ჰგიებს…რაც არ უნდა მოხდეს…იზრდება და იფურჩქნება ..ღმერთში…ღმერთი ხომ სიყვარული არს….

სიყვარული…რას არ უწოდებენ..როგორ არ განმარტავენ…ათასფერად აფერადებენ და ამკობენ..მაგრამ, მის არსს ალბათ იქამდე ვერ გამოვცდით, სანამ საკუთარ გულში არ გავაღვიძებთ…ბედნიერია ადამიანი ,ვისაც თანდაყოლილად აქვს მომადლებული უფლისგან სიყვარულის ნიჭი…სხვამ კიდევ, ის თავის თავში თვითონ უნდა აღმოაჩინოს..აღზარდოს…ან  მის ძიებაში დაშვრეს და ბოლოს საწადელს ეწიოს…როგორც აბიბო(ჯემალ ჯაყელის ,,კაეშნის ღამის სანთელში”)დაადგა ,,ოცნების გზას”,გზას,რომელსაც სიყვარულამდე უნდა მიეყვანა,…მან ხომ სულის საგზლად იმედები გამოასკვნა,,სუფთა მარლის ნაჭერში და ჩაიდო უბეში” რათა მოეპოვებინა სიყვარულის ნიჭი და ნამცეცობის შეგრძნებიდან თავდაღწევა…

ალბათ თითოეული ადამიანის გულში ჩნდება განცდა,უკმარისობის,ქონდრისკაცობის,ნამცეცობის შეგრძნების..გინდა გაიზარდო,აივსო,ის იპოვო ,რაც გაკლია,რაც ყველაზე სუფთა და ფაქიზია,რისთვისაც ხარ მოვლენილი და რაც უპირველესი დანიშნულებაა…ჩვენც ვადგებით იმ ბილიკს,რომელმაც მასთან უნდა მიგვიყვანოს,მაგრამ ვაი რომ უამრავ დაბრკოლებას ვაწყდებით და ბევრჯერ წავიბორძიკებთ….რამდენი ვერ უძლებს და უკან ბრუნდება…შეიძლება გზის უმეტესი ნაწილიც კი ქონდეს გავლილი,მაგრამ ვეღარ უძლებს..გზა ხრიოკია,ეკლიანი და გაუსაძლისიც კია ხანდახან მასზე სვლა… მაგრამ რწმენა და იმედი ყავარჯნებივით შემოდგომიან მხრებში  ლტოლვილ მგზავრს,და მიაცილებენ დანიშნულების ადგილისკენ…

ეს ერთი შეხედვით ზედაპირულად ლამაზ პანორამას ჰგავს,რომელსაც ყველა თავისებურად ხედავს და განიცდის…

,,როცა სიყვარული და რწმენა ძლიერია,ადამიანი ყველაფერს იტანს:დაცინვას,დამცირებას,შეურაცხყოფას,ტანის დამახინჯებას,ყველაფერს…”ზოგი ცდილობს მიბაძოს,ზოგი თავისთავში ვერ პოულობს ძალას და გაურბის…რადგან ხვდება მის ყოვლისმომცველ სიძლიერეს და ეშინია…

მაგრამ საშიში განა რაა..უბრალოდ ჩვენი სისუსტის გამო ვფიქრობთ ასე..სიყვრულის ნიჭი ხომ უდიდესი წყალობაა,ყველაზე ფაქიზი და თბილი ,რაც კი ძალგვიძს ვიტვირთოთ…ეს ის გრძნობაა ,რომელიც შინიდან,სულის,გულის უშორესი კუნჭულებიდან გვათბობს,გვასხივოსნებს..გვაფარფატებს..გვავსებს…ის გრძნობაა ,რომელიც სხვის ტკივილს ,როგორც საკუთარს ისე განგაცდევინებს,ის გრძნობაა,რომელიც ხშირ შემთხვევაში სამუდამოდ დაღავს გულს და მოუშუშებელ იარებს გვაყენებს..მაგრამ ,ყველაფრის მიუხედავად ,ის მაინც ყველაზე ტკბილი,ამაღლებული და ყველაზე ლამაზია…ის ღვთიური უნარია,დაკარგული და კვლავ მოპოვებული…რომელიც უნდა დარგო და გაახარო..ან სასტიკი ტანჯვისა და საშინელი გამოცდის ფასად იყიდო….

სიყვარულის მოძღვარიც ხომ მოგვიწოდებს:

,,ერთმანეთის სიყვარული უნდა ვისწავლოთ. ნურავის ეგონება, რომ სიყვარული მხოლოდ თანდაყოლილი ნიჭია, სიყვარული ისწავლება და ყველამ უნდა ვისწავლოთ…”

ვინც ეძიებს პოულობს…(როგორც აბიბომ იპოვა)  და თუ იბრძოლებს, არასოდეს დაკარგავს...,,სიყვარულისთვის ხომ დრო ,,ღუზაზე დგას”…

სიყვარულით ანთებული  კაეშნის ღამის სანთელი იწვის ჩუმად… იღვენთება,გულს ათბობს ,მაგრამ თან უცნაური,ტკბილი კაეშნით ავსებს… უკანასკნელი ფურცელიც მიილია სიყვარულით სავსე,უთბილესი წიგნის…ეს სანთელიც უცნაურია…როგორც მზე,რომელიც ერთსა და იმავე დროს თვალებს აბრწყინებს და აცრემლებს….

ვიდრე ცოცხალი ვარ…ვიდრე სული მიდგას …

ბლოგოსფეროს ოცნებების ცისფერმა სიომ შემოუქროლა…ყველა აიტაცა,თავის მშვენიერ საბურველში გახვია…ფრთები გამოასხა და ააფრინა. ..იქ ცისკენ…სილურჯეში…უსასრულობაში,ნატვრების საბრძანისში,სადაც ოცნებებია გამეფებული…მეც დამიბერა ამ ნიავმა…ოზის ჯადოქარმა დაიქნია თავისი ჯოხი და ამაფრინა… მეც გავუყევი ოცნებების ცისფერ ბილიკებს…

ეს თამაში summer-მა დაიწყო,პოსტით Before I Die..რა არის ის უმთავრესი მიზანი ,რომელსაც ადამიანი ისახავს…რომლის ასრულებასაც მთელი სიცოცხლე ნატრობს?!მიზანი..ესაა ადამიანის გაცნობიერებული ლტოლვა ,რომლის ძალითაც ინდივიდი შეგნებულად ისწრაფვის ,რომ  განახორციელოს სასურველი…ფროიდიც მიზანს ადამიანის საქმიანობის განმსაზღვრელ მექანიზმად მიიჩნევდა…მართლაც სწორედ ეს  მიზნებია ის ძალები,რომელიც თითოეულ ჩვენგანს აძლიერებს,ძალას მატებს განვითარდებოდეს..უფრო და უფრო წინ მიიწევდეს…სიცოცხლე მართლაც წამიერი გაელვებაა და მეტი არაფერი,რეალობა ხშირად მწარეა და მას ცისფერი ოცნებები ალამაზებენ…ისინი ჩვენს ყოფას უფრო ნათელს,უფრო მშვენიერს და მიზანმიმართულს ხდიან …

ჩემი აზრით ოცნებები შეიძლება რამდენიმე კატეგორიად დავყოთ…პირველს მიეკუთვნება ბავშვური,გულუბრყვილო,ყველაზე წმინდა ოცნებები,მათ განხორციელება არ უწერიათ,იმიტომ რომ შეუძლებელია…მეორე_ ე.წ ,,პრაგმატული”,მიზანმიმართული ოცნებები,რომლებიც რეალობასთან ახლოსაა და თუ მოვინდომებთ შეგვიძლია განვახორციელოთ …და მესამე კატეგორია_ოცნებები,რომლებიც მეტია ,ვიდრე უბრალოდ ოცნებები,ისინი არსებობის ,ცხოვრების მამოძრავებელი ძალებია…რომლებიც გვაიძულებს წინ ,დასახული მიზნისკენ მუხლჩაუხრელად მივიწევდეთ….

ჯერ კიდევ ბავშვობაში წავიკითხე ანატოლი ფრანსის ,,პატარა პიერი”..დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ოცნებების მისეულმა  ინტერპრეტაციამ…მისი აზრით :

,,სურვილი ალამაზებს საგნებს,რომელთაც თავის ცეცხლოვან ფრთებს შეახებს ხოლმე.საწადლის ასრულებას ხშირად იმედის გაცრუებაც და ილუზიის მოშლაც მოსდევს…ილუზია კი ერთადერთი სიკეთეა ამქვეყნად..საწადლის ასრულება კლავს სურვილს,რაიც სიცოცხლის ერთადერთი სამკაულია….”

,,ძლიერი ნატვრა თითქმის ფლობას უდრის,თითქმისო?! ესაა ფლობა ზიზღისა და მოყირჭების გარეშე”..

ალბათ ყველამ ვიცით პეჩორინი–ლერმონტოვის ,,ჩვენი დროის გმირი”,რომელიც საოცრად სევდიანად და სინანულით იხსენებს ოცნებებში დაკარგულ წლებს..

,,ადრეულ ახალგაზრდობაში მე მეოცნებე ვიყავი;მიყვარდა რიგ–რიგობით ხან  შავბნელ,ხანაც ფერად  სახებასთან ლიცლიცი,რომელსაც მშფოთვარე და ხარბი წარმოსახვა მიხატავდა .მაგრამ,რა დამრჩა აქედან?მხოლოდ დაღლილობა,როგორც მოჩვენებასთან ღამეული ბრძოლის შემდეგ და ბუნდოვანი  მოგონება,აღვსილი სინანულით.ამ ამაო ბრძოლაში მე გავხარჯე როგორც სიმხურვალე სულისა,ისე სიმტკიცე ნებისა,საჭირო რეალური ცხოვრებისათვის;მე ფეხი შევდგი ამ ცხოვრებაში,განვიცადე რა იგი უკვე ფიქრებში და მოწყენილობისა და ზიზღის გრძნობა დამეუფლა,როგორც მას,ვინც ცუდ მიბაძვას კითხულობს მისთვის დიდი ხნის წინ  ცნობილი წიგნისა”.

საინტერესოა ასევე მართლმადიდებლური შეხედულება ოცნებებზე..ოცნება მეტად სახიფათოა …ვინაიდან,თუკი მხედარი ვერ დაიმორჩილებს ფიცხ ცხენს,მალევე გადმოვარდება ,ასევე თავისუფალ ფანტაზიებსაც შეუძიათ სრულ სულიერ აშლილობამდე მიგვიყვანოს…მეტიც,ვინც გადამეტებით ფანტაზიორობს,ეშმაკს ბაძავსო,სწორედ მან დაიწყო პირველად ოცნება თავის მოჩვენებით სიდიადეზე…

ნებისმიერი ფანტაზია სინამდვილის ანტიპოდია,სიცარიელეა..და რა საჭიროა სიცარიელეში ცქერა?!_ამბობენ წმ.მამები..

მსოფმხედველობა ის ჭუჭრუტანაა,საიდანაც ვხედავთ სამყაროს…რამდენი ადამიანიცაა ვფიქრობ,იმდენი მსოფმხედველობაა,ვინაიდან ყველა ჩვენეულად აღვიქვამთ სინამდვილეს…ამიტომაც განსხვავებულია შეხედულებები ოცნებებზეც….ზოგისთვის ის ძალაა ცხოვრებისათვის აუცილებელი,ზოგისთვის მხოლოდ უნაყოფო ფანტაზია,ვისთვის სინანულისმომგვრელი დანაშაული,ვისთვის კიდევ უბრალოდ წარმოსახვა,რომელიც რეალობას ალამაზებს,ამშვენებს…

ბუნებრივია მეც მაქვს საკუთარი შეხედულება ოცნებებზე..მთლიანად ვიზიარებ მართლმადიდებლურ სწავლებას და ვთვლი,რომ ფანტაზია მართლაც სიცარიელეა,სინამდვილის ანტიპოდია,მაგრამ ეს ისე ტკბილია,ცხოვრებას აფერადებს ,ალამაზებს….არ შემიძლია ოცნებების გარეშე ცხოვრება!მიზანი კი მართლაც სტიმულია,რომელიც გვიბიძგებს მუდამ განვვითარდებოდეთ..წინ მივიწევდეთ….

ვაღიარებ ბავშვობიდან  გაუთავებლად ვოცნებობ :)ღამით ,როცა ვარსკვლავებით მოსირმულ ცას ვუყურებდი,წარმოვიდგენდი თითქოს ღამის ლურჯი ჯადოქარი  ჯადოსნური კალათიდან  ამოიღებდა ჯადოსნურ ვარსკვლავებს  და პატარებს გვიგზავნიდა..ეს ვარსკვლავები ანათებდა წარმოსახვას და ოცნებების საბრძანისში გადაყავდა..რაზე აღარ ვოცნებობდი,მაშინ ჩემი ოცნებები მართლაც ბავშვური და სუფთა იყო,მათ ასრულება არ ეწერათ..

მახსოვს,  ჯემალ ჯაყელის ,,კაეშნის ღამის სანთელი”ს წაკითხვის შემდეგ აბიბოსავით მეც დავიწყე ოცნება ,მეპოვა სიყვარულის ნიჭი და მერე ყველასთვის დამერიგებინა..ყველას გულები სითბოთი და სიყვარულით ამევსო..

მერე დარდების შემგროვებლობა მინდოდა…..მინდოდა ყველა ტკივილი,ყველა დარდი ერთად შემეგროვებინა,მერე სკივრში ჩამეკეტა და აღარასოდეს გამომეშვა…ეხ..ახლაც არ ვიტყოდი უარს ამ ოცნებებზე..მაგრამ ვიცი განუხორციელებელია 😦

გავიზარდე და ჩემი ფერადი ოცნებებიც გაიზარდნენ..თითქოს გაფერმკრთალდნენ,პრაგმატულობით შეიმოსნენ…მაგრამ მაინც ათას რამეზე ვოცნებობ….

აი,რა მინდა გავაკეთო,სანამ ცოცხალი ვარ….

• მინდა შევიცნო საკუთარი თავი…უფლის მიერ ჩემთვის ბოძებული ტალანტი აღმოვაჩინო და გავამრავლო…..

• მინდა ვიპოვნო საკუთარი ადგილი სამყაროში….

• მინდა გავიგო რაშია ცხოვრების აზრი..

• მინდა ,,სასარგებლო”ვიყო…ადამიანების სამსახურში …

• მინდა  სადმე ტყეში,ტბის პირას პატარა ქოხი, ,,მტვრიანი,ფურცლებგაცვეთილი წიგნებით,სანთლებით,ყავის მადუღარათი და ბუხრით”…მწვანე ვაშლს შევპირდი და აუცილებლად დავპატიჟებ ყავაზე 🙂

  
  

• კიდევ მინდა ჩემი ქოხის მახლობლად ტბა იყოს და ულამაზესი მდელო…. სრული სიმშვიდე და ბევრი ფიქრი….

  
  

• მინდა  მთელი საქართველო ფეხით,სოფელ_სოფელ მოვიარო….განსაკუთრებით ტაო_კლარჯეთი …

  
  

• ფ ე რ ე ი დ ა ნ ი….ცისარტყელას ქვეშ გამოვიარო…. ;(  ♥

• ჰო..კიდევ მინდა მონტანიოლაში მოვხვდე…ჰესეს სახლმუზეუმი დავათვალიერო….♥მერე მის საფლავზე მივიდე და არაუკარიებით შევამკო…

• მინდა  ალუბლების ხეივანი გავაშენო….როგორც იაპონიაშია…♥

• მინდა ერთი ცხენი მაინც მყავდეს….თეთრი..თეთრას დავარქმევ….

  
  

• კიდევ..იცით რა მინდა?ეს ოცნებაც არაა,სურვილთა სურვილია…იერუსალიმში მინდა …მაცხოვრის თითოეული ნატერფალი მინდა მოვილოცო….

• მინდა ყველას იმედები გავამართლო….

• კიდევ…. ბევრი..ბევრი რამ მინდა….

• ვისაც გული ვატკინე..ნებით თუ უნებლიეთ..ყველას მოვუშუშო ჭრილობები და შეცდომები გამოვასწორო…

• მინდა მზის სხივები დავაგროვო,სითბოთი და სიყვარულით ავივსო,მერე  გულის კარი ფართოდ გავაღო და  ყველას ვუწილადო…♥ ♥ ♥

  
  

• კიდევ…მინდა ეს ოცნებები ამისრულდეს…

ვიცი, რომ ანატოლი ფრანსივით არასოდეს ვიფიქრებ….მე არ მექნება მოყირჭების გრძნობა თუ ოცნებები ამიხდება.. 😀 და იმასაც არ ვფიქრობ რომ,,ცხოვრება ცარიელი ნატვრაა…”(ა.ფრანსი) ცხოვრება ყველაფრის მიუხედავად მშვენიერია..თუნდაც ოცნებები არ ახდეს….და მიუღწეველ ლტოლვად დარჩეს..მერე რა…

ვიდრე ცოცხალი ვარ…ვიდრე პირში სული მიდგას ….მინდა ყოველ ცისმარე დღეს უფალს მადლობას ვწირავდე ყველაფრისათვის….თითოეული წამისთვის რომელიც  მაჩუქა…

• მინდა ყველა ,ყველა ბედნიერები იყოთ  და ოცნებები აგსრულებოდეთ….

მადლობა ანის რომ ამაფარფატა და ოცნების ბრწყინვალე ,ფერადოვან სხივებს ამაყოლა.. 😀  ♥ ♥ ♥

ოცნებების საამო და ტკბილმა სიომ ყველას ჩამოუქროლა..აღარ ვიცი ვინ დავთაგო..თითქმის ყველამ დაწერა…მოდი,ვისაც სურს ყველამ დაწეროს…