,,…რომ სიყვარული იქცეს საქმედ… იქცეს მსხვერპლად… იქცეს ძღვენად…”

           უცნობი ბერი ერთ-ერთი უხუცესი ყოფილა მთაწმიდაზე, დაახლოებით ორმოცდაათწლიანი გამოცდილებით და თურმე საქართველოსადმი და ქართველებისადმი უდიდესი სიყვარულით ყოფილა განმსჭვალული.   მამა საბას (სულუხია) ჰქონია ბედნიერება წმიდა მთაზე შეხვედროდა, სწორედ მას გამოატანა ჩვენთან  უდიდესი სიბრძნით, სითბოთი, სიყვარულით გაჟღენთილი ეპისტოლე. არ მეგულება ადამიანი ეს წერილი წაიკითხოს და გულგრილი დარჩეს, არაფერზე დაფიქრდეს… ჩემზე უდიდესი გავლენა მოახდინა, ამიტომ მინდა თქვენც გაგიზიაროთ…

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

 უფალო მოგვეც ძალა, რომ შეგვეძლოს ნათელი მოვფინოთ იქ, სადაც წყვდიადი გამეფებულა, რომ შეგვეძლოს სიხარულის მიტანა იქ, სადაც მწუხარება დამკვიდრებულა,რომ ვეძიოთ არა ის, რომ ვუყვარდეთ სხვას, არამედ ის,რომ გვიყვარდეს ჩვენ.

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ არ ვიყოთ გულცივნი ადამიანებთან და გულგრილნი მათი ტკივილების მიმართ. (რამეთუ ამით არის მოწამლული კაცობრიობა).

რომ მოვიპოვოთ სულიერი ძალა იმისა, რომ ყოველივე რაც კი ჩვენი სურვილის საწინააღმდეგო შეგვემთხვევა,მადლობით მივიღოთ, და მთელი გულით ვუთხრათ:მადლობა ღმერთს…

..უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ შევძლოთ ტვირთვა მოყვასის სიმძიმისა.რომ მეყვსეულად განვაგდოთ ყოველი ცოდვილი გულისთქმა.რომ შეგვეძლოს სიხარულად ვექცეთ შეჭირვებულს.რომ შეგვეძლოს იმედად ვექცეთ იმედგაცრუებულს.რომ არ დავემონოთ კაცთა და სახმართა.რომ გავთავისუფლდეთ მრისხანებისაგან, გულისწყრომისაგან და საკუთარი ნების გატანის სურვილისაგან.(წმიდა მამები ამბობენ: “დაამარცხა ქრისტიანმა მრისხანება და თვითნებობა?”)მან დაამარცხა ეშმაკი!

.უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ შევიცნოთ ჩვენს თავში ძველი ადამიანი და დავამარცხოთ იგი.რომ კი არ ვამბობდეთ ყველაფერს რასაც ვფიქრობთ,არამედ კარგად დავფიქრდეთ თუ რა უნდა ვთქვათ.რომ სიღრმისეულად შევიგნოთ ის, რომ ამასოფლიური კეთილდღეობა მსწრაფლწარმავალი და არამდგრადია.

რომ იოლად არ ვაპატიოთ საკუთარ თავს უმცირესი შეცდომოების დაშვებაც კი, რათა არ დავისაჯოთ მათ გამო.რომ გულისხმავყოთ ის, რომ საუკეთესო საქმიანობა, ყველაზე სასარგებლო შრომა და უმაღლესი მეცადინეობა არის:

ყოველგან და ყოველჟამს სიკეთეს ვიქმოდეთ.

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რათა არასოდეს დაგვავიწყდეს ის, რომ “გასაღები”ჭეშმარიტი ბედნიერებისა და თავისუფლებისა ქრისტეს ჯვარზე არის ჩამოკიდებული.რომ გასაგები გახდეს ჩვენთვის ის, რომ ვინც სხვასი მორჩილებს – ძლიერია, ხოლო ვინც ქრისტესთვის ემორჩილება ის უძლეველია!

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ მოვიპოვოთ “უმაღლესი განათლება”, რაც სხვა არ არის რა, თუ არა მოძულება ყოველივე უსჯულოებისა.რომ ვისწავლოთ ჯერ ჩვენ თვითონ ავასრულოთ ის, რასაც სხვას ვურჩევთ.რომ ცხოვრების წესად გვექცეს: არ ველოდოთ თუ რას გაგვიკეთებს სხვა, არამედ ვზრუნავდეთთუ რას ვაკეთებთ ჩვენ სხვისთვის.რომ სხვადახვა განსაცდელების და სიძნელეებისდროს მოვერიდოთ სიტყვას “რატომ”? (ყურადღება:”რატომ?” არის შეცდომა, “რატომ?” ნიშნავს კიდევ ერთი განსაცდელი მოვიწიოთ საკუთარ თავზე).რომ მარადის მთელი გულით ვამბობდეთ:იყავნ ნება შენი უფალო!

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ არასოდეს ვერეოდეთ სხვის საქმეში.  (ფრიად დამამწუხრებელია როდესაც ადამინი ცდილობს სხვისი ქცევის მოწესრიგებას, მაშინ როცა მისი პირადი ცხოვრება არის სრული უწესროგობა).რომ არასოდეს გვავიწყდებოდეს:

1) დაუცადებელად მოვუხმობდეთ იესო ქრისტეს სახელს,რომ არ გვავიწყდებოდეს.                                                                                                          

2) მარადიული დანიშნულება ადამიანისა, რომ არ გვავიწყდებოდეს.                                                                                                                      

3) პასუხისმგებლობა ვალდებულებებზე,შრომისყოვარეობის სარგებელი,სიტყვაძუნწობა და არა მრავლისმეტყველება.

მოკრძალება და არა საკუთარი თავის წარმოჩენა.თბილი ღიმილი და არა პირქუშობა.

განრიდება ყოველივე უსჯულოებისაგან. რომ განუწყვეტლივ ვებრძოდეთ დაცემულობას ადამიანისას, ოღონდ ისე, რომ ადამიანს ჭრილობა არ მივაყენოთ,

რომ ვიყოთ დაუღალავნი სხვათა შეწევნაში.რომ დაუვიწყარი გახდეს ჩვენთვის უდიდესი კანონი:ცხოვრება არის უწყვეტი მსხვერპლისგაღება.(და ვინც არ შეიყვარა და მოყვარის ტკივილი არ გაინაწილა მარადის გლახაკი დარჩება!)

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ წესად დავიდოთ სანამ რაიმეს ვიტყოდეთ, ვკითხოთ საკუთარ თავს: “ის რაც უნდა ვთქვათ: არის სიმართლე?  არის სასარგებლო? არის აუცულებელი, არისკეთილშობილური? არის ქრისტიანული?                                                                                                                                                                                                           ნებავს ღმერთს??? ”    რომ ვიყოთ მშვიდობისმყოფელნი და შემრიგებელნი ადამიანებთან ურთიერთობისას.რომ ვიქცეთ სულიერ “ოაზისად” ამა სოფლის “საჰარაში”.                                                                                                                                 რომ შეგვეძლოს “ჩვენი უფლებების” მსხვერპლად გაღება იმისათვის, რომ შევინარჩუნოთ მშვიდობა, მეგობრობა, თანასწორობა, ჰარმონია…

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ გავხედეთ ნამდვილი ბრძენნი, (ამისათვის კისაკმარისია საკუთარი უვიცობის დანახვა).რომ გავხდეთ შემწყნარებელნი და მომთმენნი სხვათა შეცდომების მიმართ.რომ ვიყოთ თავისუფალნი, მაგრამ არა უწესრიგონი.(უდისციპლინონი).რომ არასოდეს აკლდეს ჩვენს სიტყვებს, ჩვენს ქმედებას, და ყოველ ჩვენს ქცევას “მარილი”.

რომელი “მარილი?” მარილი ჭეშმარიტი სიყვარულისა…

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ მივემსგავსოთ ვარდებს, რომლებიც არ ლაპარაკობენ,არამედ მხოლოდ სურნელს აფრქვევნ.რომ სულიერი შფოთის და მრისხანების ჟამს არაფერს ვამბობდეთ და ვიქმოდეთ, არამედ მხოლოდ ვითმენდეთ…

რომ კაცთმოყვარე ღმერთი არ მოითხოვს ჩვენგან იმდენ შრომასა და ღავაწლს ცათა სასუფლევლისათვის, რამდენადაც სატანა ჯოჯოხეთისათვის.

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ ვხედავდეთ ნათლად: თუ არ მოვკვდით ქრისტესთვის, ვერ ვიცხოვრებთ მასთან ერთად.რომ გვჯეროდეს და გვწამდეს, რომ ყველა სხვა გამარჯვებაზე შეუდარებლად აღმატებული არის გამარჯვება საკუთარ ეგოიზმზე, (საკუთარ თავში ძველ ადამიანზე).

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ შევიყვაროთ და მოვიხვეჭოთ კეთილშობილება(ხასიათისა), რომელიც შეიძინება უსასყიდლოდ,მაგრამ ყიდულობს ყველაფერს.რომ ვირწმუნოთ: არ არსებობს “კარი” დაკეტილი, რომელიც არ იღება სიყვარულით და მოთმინებით.

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ ვისწავლოთ როგორ გავიღოთ მსხვერპლად რაიმე პირადი დროიდან, რომ სიყვარული იქცეს საქმედ… იქცეს მსხვერპლად… იქცეს ძღვენად…რომ ვისწავლოთ თუ როგორ ვიცხოვროთ ამა სოფელში ისე,რომ ამა სოფელმა არ იცხოვროს ჩვენში.რომ ჩვენში მხოლოდ ღმრთის სიყვარული სუფევდეს და ვცხოვრობდეთ მისი წმიდა ნების აღსასრულებლად და მოყვასის სიყვარულისთვის.რომ დავინახოთ ჩვენი მდგომარეობა, დავინახოთ სიღრმე ჩვენი სინანულისა, ჩვენი სულიერი ჭრილობები, თუ როგორ აავსო”სოფელმა” სული ჩვენი უშჯულოებით, თუ როგორ სავსე ვართ “ეგოიზმით”, და მაშინ მივხვდებით, რომ სხვათა გამოსწორებას კი არ უნდა ვცდილობდეთ, არამედ მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარ სულიერ გაჯანმრთელებაზე ვზრუნავდეთ.

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ ჩავწვდეთ არსს იმისას, რომ უდიდესი ბედნიერება მიენიჭება ადამიანს, სხვისთვის ბედნიერების მინიჭების მცდელობისას.

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ სიღრმისეულად შევიმეცნოთ: ჭეშმარიტი სიყვარული ნიშნავს საკუთარი თავის მსხვერპლადგაღებას.

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ მარადის გვახსოვდეს:მონა ქრისტესი არის ყველაზე  თავისუფალი ადამიანი! 

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ შევიმეცნოთ თუ რა არის ნამდვილი “თავისუფლება”. რამეთუ თავისუფლება არ ნიშნავს შეგეძლოს აკეთო ის, რაც გინდა, რაც მოგეხასიათება, არამედ თავისუფლება არის: შეგეძლოს (უნარი გქონდეს) აკეთო ის, რაც სწორია (რაც ღმერთს უნდა!)

..უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ შევძლოთ სწავლა მოთმინებისა….რამეთუ მან ვინც ისწავლა მოთმინება,ისწავლა თითქმის ყველაფერი,რომ შეგვეძლოს ტკივილის ჩვენთვის დატოვება,ხოლო სიხარულის სხვათათვის განაწილება.

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ შევისისხლხორცოთ, რომ მტერი ჩვენი ის კი არარის ვისაც ჩვენ ვძულვართ, არამედ მტერი ჩვენი არის ის, რომ: ჩვენ გვძულს.

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ შევძლოთ ცრემლი მოვწმინდოთ შეჭირვებულს..რომ ჯვარს ვეცვათ იმისათვის, რომ აღვსდეგეთ.რომ მოვკვდეთ ამასოფლისთვის,რათა ვიცხოვროთ ქრისტეში.რომ ვეძებდეთ არა იმას, რომ ესმოდეთ ჩვენი,არამედ იმას, რომ ჩვენ გვესმოდეს სხვისი.

…უფლისა მიმართ ვილოცოთ…

რომ შევიგნოთ, თუ ჯერ კიდევ მხოლოდ საკუთარი თავისთვის ვცხოვრობთ,

არსობრივად ცხოვრება არ დაგვიწყია!

რომ გავინაწილოთ სხვისი მწუხარება და ტკივილი.და თუ ამას მოვახერხებთ მაშინ მთელს კაცობრიობასთანდა მთელს სამყაროსთან ვიქნებით დაკავშირებულნიერთი საიდუმლო კავშირით.

კავშირით სიყვარულისა…

ვილოცოთ რომ ვაქციოთ მდუმარება ქადაგებად,ვილოცოთ რომ ვიქადაგოთ საკუთარი სიმდაბლით,ვილოცოთ რომ ვიქცეთ ნათელ მაგალითად ყველასათვის,ვილოცოთ რომ ყურადღებით მოვეკიდოთ ყოველდღიურ ცხოვრების ყოველ წვრილმანსაც კი, რამეთუ ეს უმნიშვნელო წვრილმანები განსაზღვრავენ ხასიათს სრულისას, დაწვრილმანების სრულყოფა წვრილმანი კი აღარ არის, არამედ თავად სრულყოფილებაა…

ვილოცოთ რომ ვისწრაფოდეთ სრულყოფილებისაკენ,და მთელი ცხოვრება იქცეს ერთ ცოცხალ ქრისტიანულ მაგალითად, და დაუცხრომელად ვადიდებდეთ ყოვლადწმიდასა სამებასა, მამასა და ძესა და სულსა წმიდასააწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე.

ამინ!

წყარო: 

,, ნათელი სევდის”კარიბჭესთან…

         დაიწყო გზა გულშემუსვრილობისა და სინანულისა…ჩვენს წინ გაიღო სინანულის კარიბჭე..უფალი კიდევ ერთხელ გვაძლევს საშუალებას ჩავიხედოთ გულისგულში,ჩვენი დაცემულობა შევიგრძნოთ და გულშემუსვრილებმა სამოთხიდან დევნილი ადამივით  შევღაღადოთ უფალს:

„ჰოი, შენ, სულო ჩემო, უბადრუკო, სამოთხის მემკვიდრ-იყავ, ტკბილსა მას საშუებელსა და გიბრძანა უფალმან ხისა მის არა ჭამად, რაისათვის გარდახედ მცნებასა მას სახიერისასა?“

,,ერთი მცნებაჲ შეურაცხ-ვყავ მეუფისაჲ, და ბევრეულთა კეთილთაგან გამოვიჴუ. სამოთხეო უწმიდესო, ჩემთჳს დასხმულო, და ევაჲს მიერ დაჴშულო, ვითარ-მე გტიროდე შენ, ანუ ვინღა მომცეს მე ყუავილთაგან შენთა განძღომა!”,

ადამი მიხვდა თავის შეცოდებას და შეინანა…მიხვდა ,რომ თვითონაა დამნაშავე მომავალი კაცობრიობის ტანჯვაში. ცრემლისა და სისხლის ნაკადები, მთელ დედამიწას რომ მორწყავენ, მისი შეცოდების გამო დაიღვრება…დიდი იყო მისი სინანული…ის  მისი ხანგრძლივი ცხოვრების მთავარ შინაარს შეადგენდა. სინანულს უქადაგებდა იგი თავის მრავალრიცხოვან შთამომავლობას. .. ჩვენც მას უნდა ვბაძვიდეთ,მისებრ უნდა შევღაღადოთ უფალს ცოდვათა მოტევება და ხსნა… კათალიკოს–პატრიარმა გასულ წელს მიტევების კვირას იქადაგა:

,, ადამიანი ურთულესი ბუნებისაა: იგი შეიძლება ჯოჯოხეთში ჩავარდეს და შეიძლება სრულყოფილების კიბით სასუფეველში ავიდეს! მაგრამ ისიც ვიცით, რომ ადამიანის ცხოვრება განსაცდელია, გამოცდა, – როგორც ამას მართალი იობის წიგნი გვასწავლის. და ღმერთმა ინებოს, რომ ეს განსაცდელი ღირსეულად განვლოთ ყოველმან! წმინდა ეფრემ ასური ამბობს: „ჰე, უფალო, მომანიჭე მე განცდაი თვისთა ცოდვათა და არა განკითხვად ძმისა ჩემისთა!“ დაუკვირდით, როგორ უკავშირებს წმინდა მამა ცოდვათა განცდას განუკითხველობას! აი, ეს არის გზა სასუფევლისკენ!ამიტომ შევთხოვთ უფალს, რომ მოგვანიჭოს ჩვენ მადლი და ძალა, რათა ვიხილოთ ჩვენი ცოდვები, შევინანოთ წინაძე ღვთისა და არ განვიკითხოთ მოყვასი ჩვენი!”

უფლის მიერ ჩვენს შესაწევნელად დაწესებულია მარხვა..დიდმარხვაში სული თითქოს სხეულისაგან დამოუკიდებლობასა და განშორებულობას ეჩვევა და თვითშეგნების უფრო მაღალ საფეხურზე ადის…ეკლესიაში განსაკუთრებული,სულისშემძვრელი ღვთისმსახურება აღესრულება,ისეთი გულისშემმუსვრელი ლოცვებით ,როგორიცაა ანდრია კრიტელის კანონი…ეფრემ ასურის ლოცვა…საოცრად ამაღელვებელია მართლაც მარხვის მსახურება,როგორც  ალექსანდრე შმემანი ამბობს ესაა ,,ნათელი  სევდის ”მდგომარეობა….

ზოგადი შთაბეჭდილება, როგორც უკვე ვთქვი, „ნათელი სევდის“ განწყობაა. დარნმუნებული ვარ, რომ ადამიანი, რომელიც დიდი მარხეის ღვთისმსახურებისას შედის ეკლესიაში და რომელსაც მხოლოდ შეზღუდული წარმოდგენა აქვს საეკლესიო ცხოვრების შესახებ, უცებ მიხვდება, რას ნიშნავს ეს ერთი შეხედვით წინააღმდეგობრივი გამოთქმა. ერთი მხრივ, მთელს ღვთისმსახურებაში ერთგვარი წყნარი სევდა ჭარბობს: შესამოსელი მუქია, ღვთისმსახურება – ჩვეულებრივზე ხანგრძლივი და უფრო მონოტონური, თითქმის უძრავი. საკითხავები და საგალობლები ცვლის ერთმანეთს, მაგრამ თითქოსდა „არაფერი ხდება“. დროგამოშვებით მღვდელი გამოდის საკურთხეელიდან და ერთსა და იმავე მოკლე ლოცვას კითხულობს, რომლის შემდეგაც ეკლესიაში მყოფნი დიდ მეტანიას აღასრულებენ, ე.ი. მიწამდე ხრიან თავს. და ასე დიდი ხნის განმავლობაში ჩვენ ლოცვის ამგვარი ერთფეროვნების, ამ წყნარი სევდის წიაღში ვიმყოფებით.

თანდათანობით ჩვენ ვიგებთ, ან, უფრო სწორად, ვგრძნობთ, რომ ეს სევდა მართლაც ნათელია, რომ ჩვენს არსებაში რაღაც იდუმალი ცვლილება იწყება. თითქოსდა ისეთ ადგილას მოვხვდით, სადაც ვერ აღწევს ცხოვრების ხმაური და ამაოება, ყოველივე ის, რაც ჩვეულებრივ ავსებს ჩვენს დღეებს და ღამეებსაც კი, – ისეთ ადგილას, სადაც მთელს ამ ამაოებას უკვე არანაირი გავლენა აღარ აქვს ჩვენზე. ყოველივე, რაც ადრე ასე მნიშვნელოვნად მიგვაჩნდა და ასე ავსებდა ჩვენს სულს, შფოთვის ის მდგომარეობა, რომელიც ლამის ჩვენს მეორე ბუნებად იქცა, სადღაც ქრება, და ჩვენ ვგრძნობთ თავისუფლებას, ვგრძნობთ, რომ მსუბუქნი და ბედნიერნი გავხდით. მაგრამ ეს არაა ის ხმაურიანი და ზედაპირული, მყიფე და წარმავალი ბედნიერება, რომელიც დღეში ოცჯერ მოდის და გვშორდება. ეს ღრმა ბედნიერებაა, რომელიც ერთი გარკვეული მიზეზიდან კი არ მომდინარეობს, არამედ იქიდან, რომ ჩვენი სული, თევდორე დოსტოევსკის სიტყვებისა არ იყოს, „სხვა სამყაროს შეეხო“. ხოლო შეეხო იგი იმას, რაც აღსავსეა სინათლით, მშვიდობით, სიხარულითა და გამოუთქმელი იმედით. ამ წუთებში ჩვენ გვესმის, რატომ უნდა იყოს ღვთისმსახურება ასეთი ხანგრძლივი და თითქოს მონოტონური. ვხვდებით, რომ სრულიად შეუძლებელია გადავიდეთ ჩვენი სულის ნორმალური მდგომარეობიდან, რომელიც ამაოებით, უდროობითა და ზრუნვითაა სავსე, ხსენებულ სხვა სამყაროში იმის გარეშე, რომ ჯერ არ დავმშვიდდეთ, არ აღვადგინოთ ჩვენს თავში შინაგანი მდგრადობის გარკვეული დონე. ამიტომაა, რომ ისინი, ვინც ღვთისმსახურებას ისე უყურებს, თითქოსდა ეს რაღაც „ვალდებულება“ იყოს და ყოველთვის რაღაც „მინიმალური მოთხოვნები“ აინტერესებს („რა სიხშირით უნდა ვიაროთ ეკლესიაში?“, „რა სიხშირით უნდა ვილოცოთ?“), ვერასოდეს მიხვდებიან ღვთისმსახურებათა ჭეშმარიტ აზრს, რომელსაც სხვა სამყაროში გადავყავართ, სადაც თვით ღმერთი სუფევს! მაგრამ ეს გადასვლა ერთბაშად როდი ხდება, არამედ ნელა, რადგანაც ჩვენი ბუნება დაცემულია და დაკარგა ამ სხვა სამყაროში ბუნებრივი შესვლის უნარი.

„სევდიანი ნათელი“ ჩემი განდევნისა და ამაოდ განლეული ცხოვრების სევდაა. ხოლო ნათელი კი ღვთის სიახლოვესა და მის მიერ მიტევებას ეკუთვნის, ეს ღმერთთან დაბრუნების სიხარული და მამისეულ სახლში შესვლის სიმშვიდეა. ამგვარია დიდი მარხვის ღვთისმსახურების განწყობა, ამგვარია მისი პირველი შეხება ჩემს სულთან.”

საოცრად კარგად და ვფიქრობ ,ზედმიწევნით ზუსტად გადმოსცემს სათქმელს მამა ალექსანდრე …მართლაც ,,ნათელი სევდის ” მდგომარეობაა,სევდის რომელიც თითოეული მორწმუნის სულში ისადგურებს ,მაგრამ ამავდროულად გამოუთქმელი ნათლით ავსებს და აძლიერებს….

ეს ,,ნათელი სევდა” გუშინდელი მწუხრიდან დაიწყო…მართლაც საოცარი დღე იყო…ყველა შენდობას ვთხოვდით ერთმანეთს ნებით თუ უნებლიედ ჩადენილი ცოდვებისათვის…საოცარი ერთსულოვნება და უდიდესი სიყვარული ვიგრძენი ტაძარში…ადამიანები ცდილობდნენ არავინ არ გამორჩენოდათ..ყველასთვის შენდობა ეთხოვათ…ბუნებრივია ,ყველას პირადად ნახვის საშუალება არ იყო და ბევრმა ამისთვის სოციალური ქსელებიც კი გამოიყენა..ვაღიარებ მეც….ყველა ამას ვერ გაიგებს..კიდეც გაგვაკრიტიკეს… ვფიქრობ ,ამაში ცუდი არაფერია…რა თქმა უნდა, უკეთესია  შენდობა პირადად ვთხოვოთ ადამიანს,გადავეხვიოთ..სიყვარული ვაგრძნობინოთ…მაგრამ, როცა ამის საშუალება არ არის?!არაფერს მგონი მაინც ასე  ჯობია….ეს არ ნიშნავს იმას ,რომ 1 საათში ისევ იგივე შეცოდება ჩავიდინოთ(რა თქმა უნდა,არავინ უწყის ვინ როგორ და როდის დაეცემა კვლავ)პირიქით..უნდა ვეცადოთ გამოვსწორდეთ..ამოვიდეთ ცოდვის უფსკრულიდან ,ერთმანეთის გულისტკენას მოვერიდოთ,იარები მოვუშუშოთ და  იმ ნეტარებით სავსე წუთებით დავტკბეთ რასაც ურთიერთსიყვარული გვანიჭებს…

ალბათ ძალიან  პათეტიკური და დემაგოგიური გამომივიდა…ვერ მოვასწარი,უკვე ორშაბათია,შენდობის კვირა გავიდა,მაგრამ მაინც ვითხოვ  შენდობას….მომიტევეთ…განსაკუთრებით კრიტიკოსებო…

ყველას გთხოვთ შენდობას ვისაც გაწყენინეთ..ნებით თუ უნებლიეთ….

უფალმა გაგაძლიეროთ….შეგვაძლებინოს გადავლახოთ სევდანარევი,ნათელი დღეები და ერთად გვეზეიმოს დღესასწაულთა დღესასწაული    აღდგომა უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი!

ისევ ალექსანდრე შმემანის სიტყვები:

,,როცა დიდი მარხვის „ნათელ სევდაში“ ვაბიჯებთ, ვხედავთ, რომ გზის დასასრული შორსაა, ძალიან შორს. ჩვენი მიზანი, დასასრული გზისა, – სააღდგომო სიხარულია, ზეციური სასუფევლის დიდების ბრწყინვალებაში შესვლაა. და ამ შორეული ნათელის ანარეკლი გვინათებს „მარხვის ჭმუნვას“, „სულიერ გაზაფხულად“ აქცევს მას. ღამე შეიძლება ხანგრძლივი და ბნელი იყოს, მაგრამ მთელი გზის განმავლობაში გვეჩვენება, რომ ჰორიზონტს რიჟრაჟის იდუმალი და კაშკაშა სხივი ანათებს. ნუ ჴუებულ-მყოფ სასოებისაგან ჩუენისა (ნუ დამაცარიელებ იმედისაგან), კაცთმოყვარეო!