ორჰან ფამუქი პირველი თურქი მწერალია, რომელსაც ნობელის პრემია გადაეცა ლიტერატურის დარგში. ერთ–ერთი იტალიური გაზეთისთვის მიცემულ ინტერვიუში ,, ცხოვრება ნობელის შემდეგ” კითხვაზე, შეცვალა თუ არა მისი ცხოვრება ნობელის პრემიამ,ის ამბობს:
,,რასაკვირველია, ნობელის პრემიამ შეცვალა ჩემი ცხოვრება. ერთადერთი რამ, რომელიც არ შეიძლებოდა შეცვლილიყო, ეს ჩემი წერის სტილია. ასევე არ იცვლება ჩემი ჟინი და მოტივაცია წერის მიმართ.. არასოდეს მიფიქრია განზე გადგომა მას შემდეგ.ვფიქრობ, როგორც ნორმალური მწერალი. მე მინდა ყოფნა ისე, როგორც მომწონს, როგორც ვარ… ვიჯდე მარტო, საკუთარ მაგიდასთან , მასზე კი უამრავი ფურცელი, ჩაი და ყავა იყოს, მეტი არაფერი! ”
ნობელის პრემიით დაჯილდოების ცერემონიალზე მან წარმოთქვა არაჩვეულებრივი სიტყვები, რომელშიც გვიხსნის თუ რატომ წერს…
„მოგეხსენებათ, ჩვენ მწერლებს ჟურნალისტები ერთობ ხშირად გვისვამენ კითხვას, ასე ძალიან რომ შეყვარებიათ: – რატომ წერთ?
მეწერება და იმიტომ! იმიტომ ვწერ, რომ სხვებივით ნორმალურ საქმეს ვერ ვაკეთებ!
ჩემნაირ წიგნებს თუ ვინმე დაწერს, წავიკითხავ-მეთქი, ვამბობ და ვწერ.
ყველაფერზე, ყველაზე ძალიან, ძალიან გაბრაზებული ვარ და იმიტომ ვწერ.
ერთობ მიზიდავს ოთახში ჯდომა და მთელი დღე წერა და, იმიტომ ვწერ.
დღემდე რომ არ იცვლება, იმ სინამდვილის ასატანად ვწერ.
მე, სხვებმა, ჩვენ – ყველამ სტამბოლში, თურქეთში, როგორ ვიცხოვრეთ და ვცხოვრობთ მთელმა მსოფლიომ უნდა გაიგოს-მეთქი, და ვწერ.
ქაღალდის, კალმის, მელნის სუნი მიზიდავს და იმიტომ ვწერ, მთელი არსებით მწამს ლიტერატურის, რომანის ხელოვნებისა და ვწერ.
ჩვევისა და ძლიერი წადილის გამო ვწერ.
მეშინია, არ დამივიწყონ და ვწერ.
სახელი და პოპულარობა მხიბლავს და იმიტომაც ვწერ.
განმარტოებისთვის ვწერ.
ეგებ როგორმე გავარკვიო, ყველაზე თითოეულზე ასე ძლიერ რატომ ვბრაზობ-მეთქი, და ვწერ.
კითხვა მიყვარს და იმიტომ ვწერ.
ერთხელ დაწყებულ რომანს, ნაწერს, გვერდს ბარემ დავამთავრებ-მეთქი, და ვწერ. ჩემგან ყველა ამას ელის, და მეც ვწერ.
ბიბლიოთეკების უკვდავებისა და წიგნების თაროზე შემოდების ბავშური რწმენის გამო ვწერ.
ცხოვრება, სამყარო წარმოუდგენლად მშვენიერი და საოცარია და, იმიტომ ვწერ. ცხოვრების მშვენიერებისა და მრავალფეროვნების სიტყვებით გადმოცემა მწადია და იმიტომ ვწერ.
ამბის გასაგებად არა, ამბის ასაგებად ვწერ.
ერთი ადგილია, ყველა უცილობლად რომ უნდა ეწვიოს და სიზმარში როგორც ხდება ხოლმე, სწორედ იმგვარად, თითქოს იქამდე ვერა და ვერ ვაღწევ. ამ გრძნობებისგან გათავისუფლება მწადია და იმიტომ ვწერ.
ბედნიერებას რომ ვერა და ვერ ვეწიე, იმიტომ ვწერ.
ბედნიერი რომ ვიყო, იმისთვის ვწერ.“
(სანობელო ლექცია: “მამაჩემის ჩემოდანი”)
ადვილად ვეპატრონები. ადვილად? ახლა დავფიქრდი და ვაღიარებ ხანდახან ძალიან მიჭირს კიდეც. ყველა ადამიანი ერთნაირი როდია! ზოგი ისეთი ცივია..გულქვა.. მათ გულებში შეღწევა არ ძალმიძს… ზოგნი კი პირიქით, ჩემთან ისე მეგობრობენ, განუყრელად მათთან ვარ…
უბრალოდ იმის გამო დავიწყე, რომ აქტუალური იყო, ბევრი მასზე ლაპარაკობდა და დამაინტერესა. მაგრამ, პირველივე ფურცლებიდან მივხვდი ეს რაღაც სხვა იყო. პირველივე თავიდან, რომელშიც ავტორი მკვდარს ალაპარაკებს.. საოცრად უშუალო და გულახდილი მონოლოგი სულაც არაა მომაბეზრებელი, პირიქით ის ახერხებს ამბის გადმოცემასაც, ღრმად ჩაფიქრებას სიკვდილზე და დაუფარავ მხილებას.. უფრო გაფრთხილებას:
ამდენი ვილაპარაკე და ნაწარმოების ძირითად იდეაზე არაფერი მითქვამს, რაც ნამდვილად არაა ნაკლებმნიშვნელოვანი. მასზე რამდენი რამ დაიწერა, ყველა სხვადასხვანაირად ,, ილაშქრებს” ამ მოვლენის წინააღმდეგ. აქ, ამ ნაწარმოებში ეს პრობლემა მთელ წიგნს გასდევს, დასასრულს კი, სამიოდე წინადადება იტევს დასკვნას:
რუსას საფიქრეთი 