,,ყველა დიდი ხომ ბავშვი იყო ოდესღაც მაგრამ ძალიან ცოტას ახსოვს ეს….” 
მთელი დღეა ეს სიტყვები მაქვს აკვიატებული…. გონება იმეორებს და იმეორებს…ბავშვობაში…სიამტკბილობაში,სითბოსა და სიყვარულში მითრევს….აზრები იფურჩქნებიან და ლამაზ მოგონებებად იშლებიან… რაღაც შეიცვალა…არა!რაღაც კი არა ბევრი რამ…..სამყარო?! არა..სამყარო არა..ცვლილება ჩემშია…მე შევიცვალე…მაშინ ყველაფერს სხვაგვარად ვუყურებდი..სხვა სიხარულით მიხაროდა და სხვა ტკივილით მტკიოდა….ირგვლივ სიმშვიდე და სისუფთავე სუფევდა..ყველაფერი ფერადი იყო და….დიიდი….ჰო…დიიდი….. 
ამ ფიქრებში გართული დავხეტიალობდი უსაყვარლეს ადგილებში და ყველაფერი სხვანაირად მეჩვენა… _ როგორ გამოცვლილა… ნუთუ ეს ისაა?ის ხე,რომელიც ბუმბერაზი მეგონა..მაშინ ხომ თვალსაც ვერ ვუწვდენდი…..ეს გვირაბი,რომელიც იმდენ საიდუმლოს ,იმდენ განცდას და ემოციას აღვიძებდა ,რაღატომაა ასე უფერული და რეალური…მიწიერი….რამდენი რამ მაკავშირებდა მასთან..მთელი ბავშვობა იქ ,გამოქვაბულთან ჩამომჯდარმა გავატარე…იქ ვფიქრობდი..ვფანტაზიორობდი..ჭინკა–ფიქრებთან ერთად დავხეტიალობდი შინაგან ლაბირინთებში…ნუთუ ყველაფერი ასე გაცამტვერდა? ჰო….ყველაფერმა ფერი დაკარგა თითქოს…არა..გრძნობა დაკარგა..მაშინ ხომ ხეებს,ყვავილებს..ბალახებსაც კი ველაპარაკებოდი..მათი გაგება შემეძლო თითქოს…..ახლა მე შევიცვალე…..ჰო და ყველაფერი იმიტომ ჩანს ასე უფერულად…გავიზარდე…….და მეც დამავიწყდა რომ ოდესრაც ბავშვი ვიყავი… :–( ერთხელ ერთმა ადამიანმაც ეგ მითხრა…..ბავშვობა დაგავიწყდაო….. :–( მართლა ასეა…მეტიც..მე კი არა ,მგონი ყველას თუ არა,ძალიან ბევრ ადამიანს დაავიწყდა ოდესღაც ბავშვი რომ იყო…გავწყვიტეთ კავშირი ბუნებასთან..სამყაროსთან…და ყველაფერს მუქი სათვალეებით ვუყურებთ….. მუდამჟამს ახალახალი პასუხისმგებლობით ვიბოჭებით და მთავარი და არსებითი გვავიწყდება…..ამიტომაც განვსხვავდებით პატარებისგან..რომლებიც ჩვენთან შედარებით ნათლად ხედავენ ყველაფერს…. 
,, ადამიანები ჩქარი მატარებლებივით დაქრიან, მაგრამ თვითონაც არ იციან რას დაეძებენ. ამიტომაა, რომ მოსვენება დაუკარგავთ და აქეთ-იქეთ აწყდებიან, მაგრამ ამაოდ… მარტო ბავშვებმა იციან რასაც დაეძებენ. ისინი თავს ევლებიან ჭინჭის თოჯინას და ამიტომაა იგი ასე ძვირფასი მათთვის და თუ ვინმემ მათ თოჯინა წაართვა, მწარედ ტირიან. . .” არა,რა უცნაურები არიან ეს დიდები!!!!! 
აღარ მინდა დიდობა….მინდა ბავშვი ვიყო ისევ….თავისუფალი..ლაღი და სუფთა….მინდა ზედაპირულობისგან განვთავისუფლდე და ყველაფერი სიღრმისეულად შევიგრძნო….მინდა, ისევ იმ ჩემ სამყაროში…საზღაპრეთში ვხეტიალობდე..მინდა ღამით იდუმალ ცაზე პატარა უფლისწულის ვარსკვლავს კვლავ ვეძებდე…..კვლავ ვთხზავდე იდუმალებით მოცულ,ფანტასტიკურ ამბებს გვირაბზე…..მინდა ისევ ვკრეფდე ბაბუაწვერებს და ვნატრობდე….მინდა … ჰო.. მინდა… 
რუსას საფიქრეთი 