ჩემო ძვირფასებო!
გილოცავთ ამ უბრწყინვალეს დღესასწაულს!
ყოველი ჩვენგანის გულებში შობილიყოს მაცხოვარი …
იხარეთ მარად ქრისტეში…
საჩუქრად ამ არაჩვეულებრივად თბილ და ტკბილ კომპოზიციებს გიტოვებთ…
დავით პოპიაშვილი
ლევან მარგიანი
დავით პოპიაშვილი ,,ძღვენი”
ლადო თევდორაძის – ალილო
ლადო თევდორაძის – ალილო
დავით პოპიაშვილი
სამსახურიდან თუ უნივერსიტეტიდან დაღლილ-დაქანცული წამოვსულვარ… გაჩერებაზე, ავტობუსის მოლოდინში გავთოშილვარ.. ბოლოს გამოჩნდება ცივი, ულამაზო, ბებერი რკინის, ოდესღაც ყვითელი ჩონჩხი, გათოშილს მინდა მძღოლზე ვიყარო ჯავრი, რატომ დააგვიანეთ-მეთქი და ის ისე თბილად მელაპარაკება, სიბრაზე და სიცივე სადღაც ქრება… საოცრად ნათელი, თბილი ცისფერი თვალები შემომცინის და მათბობს, მიღიმის… თავის თავზე მითხრა ცოტა, შვილი ავად ყოლია…შევამჩნიე უჭირს, მაგრამ მაინც არ კარგავს ღვთის იმედს. თავის დარდს არავის ახვევს, სულ მხიარულია, ცდილობს დაღლილ მგზავრებს რამდენიმე წუთით მაინც დაავიწყოს პრობლემები, ამიტომ ხუმრობს…. რატომღაც მე გამიმხილა თავისი სატკივარი… შემეცოდა, თურმე, რამხელა ტრაგედიას დაატარებს, ის კი კლოუნივითაა, საოცრად სევდიანი, ტკივილიანი მაგრამ კეთილი, თბილი ღიმილით, რომელიც ყველას ათბობს…. მიყვარს!
ის რამდენჯერმე ვნახე ჩემი სიცოცხლის მანძილზე… ერთი პოსტიც მივუძღვენი… რაღაცნაირია, სხვანაირი, საოცარი.. ცოტა იდუმალი და ძალიან საინტერესო მოსაუბრე. რაც ყველაზე მეტად მხიბლავს, თბილია, ძალიან თბილი და ნათელი!!! ჩემი უყურედღებობის, უდროობის თუ აკვიატებების გამო მგონი დავკარგე…. მაგრამ, მიყვარს!
ის თითქმის არცერთ ჩემს ნაცნობს არ მოსწონს… უხეში გარეგნობა, გამჭოლი მზერა, კუშტად შეკრული შუბლი, ხშირი წარბები, ძლიერი ხმა… არ უყვართ, რადგან თვლიან, ცინიკოსია, ყველას დასცინის, რთული და თავისებური ადამიანია.. ჰო, კიდევ ბევრ რამეს ამბობენ მასზე, მაგრამ კატეგორიულად არ ვიზიარებ, ამიტომ არ ვწერ! მე რატომ მიყვარს? ჰო, ძალიან დიდ პატივს ვცემ და მ ი ყ ვ ა რ ს! უხეში გარეგნობის, რთული ხასიათის მიღმა, ასე მგონია, დიდი და სიყვარულით სავსე გული იმალება, საქმის, ცოდნისა და სტუდენტების სიყვარულით ანთებული დაუღალავი გული… მისი გამოხედვა და სიტყვები, რომელსაც რატომღაც დაცინვად და ცინიზმად მიიჩნევენ, მე მოტივაციას მიღვიძებს და განვითარებისკენ, მეტი ცოდნის დაუფლებისკენ მიბიძგებს… ორჯერ შემაქო. პირველმა შექებამ განმამტკიცა, ძალა შემმატა, მეორეჯერ მისმა ასეთმა საქციელმა ისე დამაკომპლექსა, საბოლოოდ ისე მოხდა იმედი გავუცრუე… მაგრამ, დიდი გაკვეთილი მივიღე… მისი მოსმენა თუნდაც 5 წუთით უფრო ნაყოფიერია, ვიდრე მოტივაციის ამაღლებაზე დაწერილი ლიტერატურის კითხვა… მიყვარს, მისი ინდივიდუალობის, უცნაურობების, გულში მიმალული სტუდენტების უსაზღვრო სიყვარულის, პროფესიის ერთგული სამსახურის გამო…..
მკაცრი გარეგნობა, მუდამ სერიოზული სახე, მაშინაც კი, როცა გულიანად, ბოლო ხმაზე ხარხარებს… მკაცრი ტონი და ,,ჯუჯღუნა” ხასიათი, რომელიც ხშირად ყველას ნერვებს უშლის… საქმის უბადლო მცოდნე და საოცარი მ ე წ ვ რ ი ლ მ ა ნ ე და ფრთხილი, რომ შეცდომა არ გაეპაროს. ენაკვიმატი, ხუმარა… ყველას იმედი და დამხმარე… მგონი ყველა ფიქრობს (მათ შორის მეც) რთული ადამიანია, მაგრამ ყველა პატივს სცემს, თუ არ უყვართ, არამგონია სძულდეთ.. მე ძალიან მიყვარს, მისი მადლობელი ვარ, მისგან უამრავი რამ ვისწავლე და ვსწავლობ…
საოცრად ჩეულებრივი, არანაირად გამორჩეული და უცნაური, ლაღი, მხიარული, ხუმარა… თან ძალიან ჭკვიანი! არასოდეს მინახავს მოწყენილი, მუდამ იმედიანია და ღიმილიანი, კიდევ ნათელთვალებიანი და ნათელსახიანი… უბრალოდ ძალიან მიყვარს…. (მსგავსი ადამიანები ბევრი შემხვედრია, მეტ-ნაკლები ინდივიდუალური თავისებურებებით, მაგრამ ყველა საყვარელია)
ზორბა, დიდი აღნაგობის კაცი, სამხედრო ნაბიჯებით და მკაცრი ხმით.. რატომღაც მგონია არავის უყვარს.. 😦 ერთი შეხედვით ჩანს ცინიკოსია და თავის თავს სხვებთან შედარებით მაღლა აყენებს, მაგრამ დავინახე შვილიშვილების ერთად, მაშინ სულ სხვანაირი იყო… სიმკაცრის ფასადი სადღაც გამქრალიყო და მისი თვალებიდან გადმონათი თბილი შუქი ეფინებოდა პაწია ანგელოზებს… მე ვნახე მისი ნახატები, ნატიფი, მშვენიერ, საოცრად გრაციოზული და დახვეწილი ფიგურები! როგორ გამიკვირდა ვერ წარმოიდგენთ, ყველაფერს წარმოვიდგენდი და ბატონ ……-ს ამ ნახატების შექმნა თუ შეეძლებოდა ვერა…. მე ვნახე ერთხელ ყავას იდუღებდა და თან ტკბილად, ჩუმად ღიღინებდა…. ასე მგონია, ის სიმკაცრე ნიღაბია, ფასადია, შინაგანად კი სულ სხვანაირია, მაგრამ კომპლექსების დასაფარად ცდლობს სხვანაირი ჩანდეს… მისი უნიღბო სახე მიყვარს….
ის უ ც ნ ა უ რ ი ა! ისე უცნაური, რომ მისნაირი არავინ მინახავს! მიკვირს როგორ გამიგო, ან როგორ გავიგე, თითქმის რადიკალურად განსხვავებულია ჩემგან, პირადად არ ვიცნობ, მაგრამ სოციალური ქსელის მეშვეობით დავმეგობრდით… ისე გავუგეთ ერთმანეთს, რომ პირად პრობლემებზე, ადამიანებთან ურთიერთობებზე, საკუთარ შინაგან სამყაროზე და მისწრაფებებზე დიდხანს, გულახდილად გვისაუბრია.. ძალიან მიკვირს, მაგრამ ასე მგონია, ამ ადამიანს ვენდობი, ბოლომდე გულწრფელობა შემიძლია მასთან..მიყვარს მისი უცნაურობების, ახირებების, სითბოსა და სიყვარულის, გულუბრყვილობის, ბავშვური ხასიათის, მისი სულის ნათების გამო…
უნებურად უცნაურმა გრძნობამ შემომიტია, ჩავფიქრდი ზოგადად ადამიანებზე და იმ ადამიანებზე ვინც ჩემს ცხოვრებაზე გავლენა იქონია.. ასეთი ძალიან, ძალიან ბევრია… ღვთის გაჩენილი თითოეული ადამიანი გამორჩეულია, ინდივიდია, პიროვნებაა, რომელსაც ინდივიდუალური თავისებურებები ახასიათებს… ადამიანი, ეს ხომ სამყაროში თავისთავადი, პატარა უკიდეგანო სამყაროა… დადებითი თვისებებით თუ ნაკლოვანებებით, ფიქრებით, ტკივილებით თუ სიხარულებით… მაინც მჯერა და მინდა სულ მჯეროდეს რომ ყოველ ადამიანში მზეა… თითოეულის სულში შესაძლებელია მზის სხივი გამოკრთეს და სიყვარულის მცხუნვარე კოცონად აგიზგიზდეს…. მე მინდა ადამიანებს ასე ვხედავდე… სიღრმეში დაფარულ მშვენიერებას ვხედავდე და ყველაფრის მიუხედავად ყოველთვის მიყვარდეს…..
დე… დედიკუნა….იცი ერთი სული მაქვს როდის დაგინახავ, ასე მგონია ყველაზე ლამაზი, ყველაზე საყვარელი შენ ხარ…
მინდა მოგეფერო, თვალებში გიცქირო, გაგიღიმო და შენი თბილი ღიმილი, სიყვარულით სავსე თვალები დავინახო….
დე, იცი, არ მინდა აქედან წასვლა, მე ხომ შენში ვარ, შენი ნაწილი ვარ, შენით ვარსებობ, შენით ვსუნთქავ, ერთი მთლიანი ვართ…აქ თბილა, სიმშვიდეა, ვიცი, ბევრჯერ დამიძინია, მაგრამ არ დაგიტოვებივარ, შენ რომ გძინავს, მაშინ მე გდარაჯობ დე… შენს გულისცემას ვუსმენ და ვცდილობ არ ვიმოძრაო, რომ შენ არ გაგაღვიძო…
დე, მაპატიე, ზოგჯერ გაღვიძებ ხოლმე, მეშინია და იმიტომ, ხანდხან ვერ გგრძნობ და მგონია დამტოვე, ამიტომ გაღვიძებ…
დე, ხანდახან ვიცი ტკივილს გაყენებ, ამ დროს მეც მტკივა დე… მტკივა და ვერ ვითმენ, სუსტი ვარ, პატარა ვარ დე… როცა გავიზრდები უფრო ძლიერი ვიქნები და მოვითმენ დე…
იცი, მამიკოსაც ვგრძნობ, როცა მელაპარაკება, გვეფერება, ისიც ჩვენთანაა… დაბადება იმიტომაც მინდა, რომ მამიკო დავინახო, უფრო მეტად ვიგრძნო და შევიყვარო…
სამნი ვიქნებით დე…. ერთად ვიქნებით დე…. მინდა სიხარული მოგანიჭოთ…. მიყვარხართ დე…..
ბოლო ტკივილებსაც გაუძელი და დამინახავ, გამიღიმებ…..
ხელში ამიყვან მალე დე…
* * *
– თამარ, შენი შვილიც წავიდა?
– რა თქმა უნდა.. ორივე შვილი გავუშვი… ღმერთია მოწყალე…
– კიდევ კარგი ჩემსას არ გამოუთქვამს სურვილი, თორემ ვერ გავუშვებდი, ნათესავთანაა სოფელში, იმედია იქ არ გამოიძახებენ… გოგო, შენი ნიკა როგორ წავიდა, ჯერ ხომ თვრამეტისაც არაა!
– მამამისი ადრე წავიდა, უფროსი რომ ემზადებოდა წასასვლელად, პატარაც აედევნა, მერე რა, რომ რამდენიმე თვე მიკლია სრულწლოვანებასო, ახლა არავინ არჩევს ვინ რა ასაკისაა, მთავარია ქვეყანა დავიცვათო, საქართველო თითოეულმა ქართველმა უნდა დაიცვასო… გულში ჩამიკრა წასვლისას, ტკბილად ჩამეხუტა და მითხრა დე, მინდა საქართველოს ვუერთგულოო…. იცი, როგორ ვამაყობ ჩემი ნიკათი? ჯერ სულ პატარაა, მაგრამ მზადაა თავგანწირვისთვის… – თქვა თამარმა და აცრემლდა.
– რა საშინელებაა, ღმერთით ცოცხალი დაგიბრუნდება! ვინ თქვა ჯერ მაგის ომი! დამშვიდდი….
– იცი, მეშინია რომ შეიძლება საშინელება მოხდეს, ოჯახის ყველა წევრი იქაა… შეიძლება შემაძრწუნებელ სინამდვილესთნ მომიწიოს შეჯახება, მაგრამ მიხარია… ისინი ხომ ქვეყნის ვალს იხდიან.. და თუ მათი სისხლი დაიღვრება, ის წინაპართა სისხლით გაპოხიერებული მიწისთვის დაიღვრება!
* * *
– ომში მივყავართ, ძმურად, გთხოვ, ნუ წამოხვალ, მაინც გასული ხარ ნაწილიდან, გაერიდე სიტუაციას“, – ძმაკაცის ამ სიტყვებმა წყობიდან გამოიყვანა.
– მაგ კაცად მიცნობ, რომ არ წამოვიდეო?
მაშინვე მივარდა დედასთან, გულში ჩაეკრა, მერე ღვთისმშობლის ხატი მისცა და უთხრა – ილოცე, ღვთისმშობელს ევედრე საქართველო დაიფაროს და გადაარჩინოს, მაშინ მე რა მომკლავს, რომც მოვკვდე, ვიცოცხლებო…
მისი სიცოცხლე სამშობლოს შეეწირა……..
* * *
დედას რომ ხედავდა ტკივილისგან გათანგულს, სუნთქვა ეკვროდა…… მას მკერდი მოკვეთეს.. გამაყუჩებელი კი გაუკეთა ექთანმა, მაგრამ კარგა ხანი გავიდა, მისთვის კი ახლა ვის ეცალა, საავადმყოფო დაჭრილებით იყო გავსილი.. ითმინა და ვეღარ მოითმინა, დედას ჩაეკონა, ილოცე დედიო, უთხრა და გავარდა.
დედას ვერაფრით დაუამა ჭრილობა, აი, სამშობლო კი თავისი მკერდით დაიცვა…
* * *
მოსწავლეებისს ნაწერებმა ნინო მასწავლებელი ჩააფიქრა, ეტკინა…
– ომი სასტიკია, ქვეყნისა და ოჯახების გამანადგურებელია, მე მამა წამართვა, სამშობლოს კი შვილები… 😦
– სამშობლოს სიყვარული რას ნიშნავს? ალბათ იმას, რომ მოვუარო ქვეყანას…
– ხშირად როცა საქართველოს ისტორიის ცოცხალ ძეგლებს ვხედავ, ისეთ ბუმბერაზ ღირსშესანიშნაობებს, როგორიცაა სვეტიცხოველი, ჯვარი, გერგეტი, ანანური, გელათი, ან როცა სოფელ-სოფელ მოგზაურობისას თვალწინ ჩემი ქვეყნის ულამაზესი პანორამა იშლება გული მეკუმშება, სუნთქვა მეკვრის და უნებლიეთ მეტირება, მინდება ხელები დიიდად გავშალო და ჩავეხუტო, იარები დავუამო,დავიცვა….
– სამშობლო ეს ხომ დიდი სიყვარულია, სიყვარული, რომელიც დაბადებითგანვე დაყვება ადამიანს, უბრალოდ, ზოგჯერ გულგრილობის თუ მოუვლელობის გამო ნადგურდება.. 😦 გამიგია, სიყვარულს მოვლა უნდაო, ჰოდა, სამშობლოს სიყვარულსაც მოვუაროთ უნდა….
* * *
კიდევ ვაპირებდი რამე დამეწერა, მაგრამ ხაშურის მე-7 საჯარო სკოლის მე-11 კლასის მოსწავლე თორნიკე სამხარაძე ყველაფერს ამბობს:
“დაიზრდებიან …მტრის ჯინაზე …დაიზრდებიან …”
-ბიჭია, ბიჭი ! – შესძახა მახარობელმა. ქართულ სოფელში, მტრის გულუს გასახეთქად თოფმა იჭექა. გვარის გამგრძელებელი, ქვეყნის დამცველი, კიდევ ერთი ქართველი ვაჟკაცი დაიბადა! გიორგი – ბოროტი ძალის დამმარცხებელი !
-ბიჭია ? – იკითხა გაოგნებულმა ქალმა. ცრემლი ჩამოუგორდა. სად წაიყვანის პატარა ?! ირგვლივ რუსული ყინვა დათარეშობს, ვინ დაიფარავს მას განსაცდელისგან? საშა დაარქვა. ისე, უბრალოდ . . .
დრო გადიოდა. ბიჭები იზრდებოდნენ. ერთი – ქართული ტრადიციის მიხედვით, სამართლიანი, თავისუფლებისა და ქვეყნის მოყვარე, კეთილი , ლაღი, მეორე – რუსული კლიმატივით ცივი, გულჩათხრობილი. გიორგის ქართველობა ეამაყებოდა. ღვთისა და ერის წინაშე ვალის აღსასრულებლადაც უყოყმანოდ წავიდა, ომია და დედის კალთას ვერ ამოვეფარებიო.
საშაც წავიდა ომში. სხვის ომში. უსამართლო ომში. გაბოროტებული, სიძულვილით სავსე გულით. სულერთი იყო მისთვის.
ცეცხლის წვიმაში წინაპართა ხმები ჩაესმოდა გიორგის. გააფთრებული ებრძოდა მტერს. უკან დედა და დედასამშობლო იყო. არც ერთს არ ეღალატებოდა ! ქართული ტაძრები იყო და მტერს ვერ წააბილწვინებდა. დაეცა. გმირულად . . . საამაყოდ . . .
საშაც იბრძოდა. უდანაშაულო ხალხს ხოცავდა. ღმერთი არ ახსოვდა. ახსოვდა მეთაური. მისი ბოროტი თვალები და არყის სუნი. ეშინოდა და იბრძოდა. ომში პირველად ნახა სახლი. სახლი კი არა , ოჯახი. მას ის არ ჰქონია. ოჯახურმა სითბომ კიდევ უფრო გააბოროტა. ჯიბეში იტენიდა რისი წაღებაც კი შეეძლო. შეშურდა ბავშვის, რომელსაც ამ სახლში ბედნიერი ბავშვობა ჰქონდა, მას ის არ ჰქონია. ჰოდა, სათამაშოც მოპარა.
აი, თურმე რატომაა უსულგულო რუსი ჯარისკაცი !
ბაშვობა არ ჰქონია, სათამაშო არ ჰქონია, ოჯახი არ ჰყოლია ! სამშობლო ? ალბათ, არც სამშობლო! დამარცხდა ! სამარცხვინოდ დამარცხდა. ბევრნი იყვნენ. მართლები არ იყვნენ და დამარცხდნენ.
გიორგი გმირულად დაეცა. სხვისი სიცოცხლე იხსნა, თვითონ კი დაიღუპა. მის საფლავზე მისი მოსახელე, პატარა ვაჟკაცი, პატარა გიორგი დაბობღავს ახლა და ბუტბუტებს : “მე პატარა ქართველი ვარ ! “
ომი იყო, უსამართლო ომი ! ომმა მებრძოლი სული გააღვიძა ქართველში. არ გადაშენდება მტრის ჯინაზე ! “კიდევაც დაიზრდებიან ალგეთს ლეკვები მგლისანი ! ”
* * *
,,- მაპატიე ჩემო ძმაო ან დაო, იცი როგორ მიყვარს ჩემი ქვეყანა, მაგრად! დედას ვფიცავარ, მამას ვფიცავარ….და ყველას ვფიცავარ და…. სულ ვფიქრობ რა უშველის ჩემს ქვეყანას?! როდის დაადგება საშველი და ასე შემდეგ. ვფიქრობ, რუსებთან ერთობა უშველის მეთქი, ამერიკასთნ ერთობა უშველის მეთქი, ევროპასთან კავშირი უშველის, აზერბაიჯანთან კავშირი ერთობას უშველის თქო და ასე შემდეგ…. ,,ეტა ვსიო ბოლშოი ვსდორ! ვეღარ დავამთავრე, უნდა წავიდე… უწმინდესის ფორმულა – ,,საქართველოსთვის ბრძოლა თითოეული ქართველის სულიერი ბრძოლის ხაზზე გადის!” წავედი, მთვრალი ვარ!” – 28 ივლისს facebook – ზე ზუსტად ეს შეტყობინება მომივიდა, მე მოგვიანებით ვნახე და ასევე მოგვიანებით, ავტორს მიეწერა ,,მაპატიე, სხვაგან ვაგზავნიდიო”…
იცით.. ასე მგონია ეს შეტყობინება შემთხვევით არ მოსულა ჩემთან… მან ის თქვა ხმამაღლა, რაც მინდოდა გამეგონა, რაც ბევრს უნდა გაეგონა!
მაპატიე ჩემო მეგობარო, მაგრამ იმხელა ემოციაა შენს სიტყვებში, ვეღარ დავიტიე და გამოვაქვეყნე..
მართლაც, რა საოცარია უწმიდესის სიტყვები: ,,საქართველოსთვის ბრძოლა თითოეული ქართველის სულიერი ბრძოლის ხაზზე გადის!”
– როგორ მომენატრა აქაურობა… დაბრუნება მინდა…
– მეც მინდა რომ დამიბრუნდე …. დამტვერილ, ბოლო თაროზე უპატრონოდ მიგდებული დღიურივით ვარ.. 😦 ერთ დროს შენთვის ბევრს ვნიშნავდი, გულისსიტყვებს მიზიარებდი, მენდობოდი.. ჩემი დახმარებით რამდენი ადამიანი გაიცანი, რამდენს დაუმეგობრდი.. რამდენი, რამდენი თბილი სიტყვა მოგისმენია მათგან! ასე არაა?
– მართალი ხარ.. 😦 მართლაც რა კარგი იყო მაშინ.. შენ სულ ჩემს გვერდით იყავი.. ჩემს აზრებს გიზიარებდი.. რაც საიდუმლოდ მინდოდა შემენახა, იმასაც ინახავდი.. რამდენჯერ, როცა მიჭირდა და სათქმელი ვერ მეთქვა , შენ გიზიარებდი.. რამდენი draft დამიგროვდა, რომელიც შენ საგულდაგულოდ შეინახე 🙂 მე კი საშინლად ზარმაცი და უმადური გამოვდექი.. მკითხველებსაც კი გავუცრუე იმედები.. არადა, ამ ბლოგის სამიზნე, მთავარი ორიენტირი ხომ მკითხველი იყო ! მე მათი გულების ავსება, გათბობა მინდოდა.. შიგადაშიგ საინტერესო ინფორმაციებსაც ვაწოდებდი… მათ თხოვნებსაც ვიზიარებდი… ასე თუ ისე რაღაც გამომდიოდა, მათგან ისე ტკბილ სიტყვებს ვიღებდი, მაგრამ… მაგრამ უკვე რამდენი თვეა არაფერი გამიკეთებია..
– გაზარმაცდი 😦 სად გაქრა ის რუსა?! განა მაშინ დრო თავზესაყრელი გქონდა? მაგრამ ჩემთვის მაინც იცლიდი, ახლა კი მიმატოვე!
– რა მეთქმის 😦 ;( სამწუხაროდ მართალი ხარ 😦 არაფერი მამართლებს…
– რამდენჯერ შეგახსენე თავი… საახალწლოდ ყველა ბლოგი დაიხუნძლა ფერად-ფერადი, საახალწლო პოსტებით, ნაირფერი მოკაზმულობით, შენ კი, შენ არც კი გაგახსენდი! 😦 wordpress – მაც მოგილოცა ახალი წელი და მთელი წლის რეზიუმეც გამოგიგზავნა, მაგრამ ამანაც არ გამოგაცოცხლა… არაფერი დაიწერია ახალი, მაგრამ მკითხველებს მაინც არ დავიწყებიხარ.. რამდენი თბილი კომენტარი წაგიკითხავს, მაგრამ, უშედეგოდ 😦
– კი, ძალიან ბევრი… რა სითბოთი სავსე სიტყვები მომწერეს, მათ შორის ახალმა მკითხველებმაც…
– კი, შენ კი ამ შენი სამსახურის გადამკიდე ყველაფერი დაივიწყე 😦 განა სხვებიც არ მუშაობენ? მაგრამ ყველაფერს ახერხებენ! ამის საუკეთესო მაგალითი მოლი ბლუმია! დატვირთული გრაფიკის მიუხედავად ბლოგი ერთხელად არ მიუტოვებია!
– მართალი ხარ, არაფერი მამართლებს.. სამსახური უბრალოდ საბაბი იყო, თორემ დროს გამოვნახავდი… დღეს იმიტომ შემოვედი და წერაც იმიტომ დავიწყე, რომ ძალიან მომენატრა აქაურობა… სხვანაირი სითბო მეღვრება, სიხარულით, სიყვარულით ვივსები მკითხველების შთაბეჭდილებების კითხვისას და მიხარია ცოტათი მაინც თუ ვაღწევ მიზანს, რომ მათი გულები გავათბო…
– ანუ? გინდა თქვა რომ ბრუნდები? ვაშაააააააააააა :)))))
– კი… ეს მინდოდა მეთქვა.. და კიდევ მკითხველებს მინდა დიდი მადლობა გადავუხადო, იმ თბილი და ტკბილი სიტყვებისთვის რასაც ჩემთვის იმეტებდნენ. .. კიდევ მეგობარ ბლოგერებს, რომ არ დამივიწყეს, რამდენჯერ მომიკითხეს… რამდენჯერ დამეხმარნენ… ძალიან მიყვარხართ… მიხარიხართ
და.. ისევ მინდა დაგიბრუნდეთ ….
პ.ს. ემოციები მომეძალა, არც ვაპირებდი ამის გამოქვეყნებას, მაგრამ… დაბრუნება მინდა… თან მალე, ამიტომ არც ვკითხულობ რა ,,ვიბოდიალე”, 🙂 საკუთარ თავს უნდა ვუბრძანო, თან – გამოვაქვეყნო, ეს მაინც მაიძულებს სიტყვა შევასრულო და მართლა დავბრუნდე 🙂
სიყვარულით რუსა
რუსას საფიქრეთი 