უბრალოდ… ა დ ა მ ი ა ნ ე ბ ი

სამსახურიდან თუ უნივერსიტეტიდან  დაღლილ-დაქანცული წამოვსულვარ…  გაჩერებაზე, ავტობუსის მოლოდინში გავთოშილვარ..  ბოლოს გამოჩნდება  ცივი, ულამაზო, ბებერი რკინის, ოდესღაც ყვითელი ჩონჩხი,  გათოშილს მინდა მძღოლზე ვიყარო ჯავრი, რატომ დააგვიანეთ-მეთქი  და ის ისე თბილად მელაპარაკება, სიბრაზე და სიცივე სადღაც ქრება… საოცრად ნათელი, თბილი ცისფერი თვალები შემომცინის და მათბობს, მიღიმის…  თავის თავზე მითხრა ცოტა, შვილი ავად ყოლია…შევამჩნიე უჭირს, მაგრამ მაინც არ კარგავს ღვთის იმედს. თავის დარდს არავის ახვევს, სულ მხიარულია, ცდილობს დაღლილ მგზავრებს  რამდენიმე წუთით მაინც დაავიწყოს პრობლემები, ამიტომ ხუმრობს….  რატომღაც მე გამიმხილა თავისი სატკივარი… შემეცოდა, თურმე, რამხელა ტრაგედიას დაატარებს, ის კი კლოუნივითაა, საოცრად სევდიანი, ტკივილიანი მაგრამ კეთილი, თბილი ღიმილით, რომელიც ყველას ათბობს…. მიყვარს!

ის რამდენჯერმე ვნახე ჩემი სიცოცხლის მანძილზე… ერთი პოსტიც მივუძღვენი… რაღაცნაირია, სხვანაირი, საოცარი.. ცოტა იდუმალი და ძალიან საინტერესო მოსაუბრე. რაც ყველაზე მეტად მხიბლავს, თბილია, ძალიან თბილი და ნათელი!!! ჩემი უყურედღებობის, უდროობის თუ აკვიატებების გამო მგონი დავკარგე…. მაგრამ, მიყვარს!

ის თითქმის არცერთ ჩემს ნაცნობს არ მოსწონს…  უხეში გარეგნობა, გამჭოლი მზერა, კუშტად შეკრული შუბლი, ხშირი წარბები, ძლიერი ხმა… არ უყვართ, რადგან თვლიან, ცინიკოსია, ყველას დასცინის, რთული და თავისებური ადამიანია.. ჰო, კიდევ ბევრ რამეს  ამბობენ მასზე, მაგრამ კატეგორიულად არ ვიზიარებ, ამიტომ არ ვწერ! მე რატომ მიყვარს? ჰო, ძალიან დიდ პატივს ვცემ და მ ი ყ ვ ა რ ს! უხეში გარეგნობის, რთული ხასიათის მიღმა, ასე მგონია, დიდი და სიყვარულით სავსე გული იმალება, საქმის, ცოდნისა და სტუდენტების სიყვარულით ანთებული დაუღალავი  გული… მისი გამოხედვა და  სიტყვები, რომელსაც რატომღაც დაცინვად და ცინიზმად მიიჩნევენ, მე მოტივაციას მიღვიძებს და განვითარებისკენ, მეტი ცოდნის დაუფლებისკენ მიბიძგებს… ორჯერ შემაქო.  პირველმა შექებამ განმამტკიცა, ძალა შემმატა, მეორეჯერ მისმა  ასეთმა საქციელმა ისე დამაკომპლექსა, საბოლოოდ ისე მოხდა  იმედი გავუცრუე… მაგრამ,  დიდი გაკვეთილი მივიღე…  მისი მოსმენა თუნდაც 5 წუთით უფრო ნაყოფიერია,  ვიდრე მოტივაციის ამაღლებაზე დაწერილი ლიტერატურის კითხვა…                                                                  მიყვარს, მისი ინდივიდუალობის, უცნაურობების, გულში მიმალული სტუდენტების უსაზღვრო სიყვარულის, პროფესიის ერთგული სამსახურის  გამო…..

მკაცრი გარეგნობა, მუდამ სერიოზული სახე, მაშინაც კი, როცა გულიანად, ბოლო ხმაზე ხარხარებს…  მკაცრი ტონი და ,,ჯუჯღუნა” ხასიათი, რომელიც ხშირად ყველას ნერვებს უშლის… საქმის უბადლო მცოდნე და საოცარი მ ე წ ვ რ ი ლ მ ა ნ ე და ფრთხილი, რომ შეცდომა არ გაეპაროს. ენაკვიმატი, ხუმარა… ყველას იმედი და დამხმარე… მგონი ყველა ფიქრობს (მათ შორის მეც) რთული ადამიანია, მაგრამ ყველა პატივს სცემს, თუ არ უყვართ, არამგონია სძულდეთ.. მე ძალიან მიყვარს, მისი მადლობელი  ვარ, მისგან უამრავი რამ ვისწავლე და ვსწავლობ…

საოცრად ჩეულებრივი, არანაირად გამორჩეული და უცნაური, ლაღი, მხიარული, ხუმარა… თან ძალიან ჭკვიანი! არასოდეს მინახავს მოწყენილი, მუდამ იმედიანია და ღიმილიანი, კიდევ ნათელთვალებიანი და ნათელსახიანი… უბრალოდ ძალიან მიყვარს…. (მსგავსი ადამიანები ბევრი შემხვედრია, მეტ-ნაკლები ინდივიდუალური თავისებურებებით, მაგრამ ყველა საყვარელია)

ზორბა, დიდი აღნაგობის კაცი, სამხედრო ნაბიჯებით და მკაცრი ხმით.. რატომღაც მგონია არავის უყვარს.. 😦 ერთი შეხედვით ჩანს ცინიკოსია და თავის თავს სხვებთან შედარებით მაღლა აყენებს, მაგრამ დავინახე შვილიშვილების ერთად, მაშინ სულ სხვანაირი იყო… სიმკაცრის ფასადი  სადღაც გამქრალიყო და მისი თვალებიდან გადმონათი თბილი შუქი ეფინებოდა პაწია ანგელოზებს… მე ვნახე მისი ნახატები, ნატიფი, მშვენიერ, საოცრად გრაციოზული და დახვეწილი ფიგურები! როგორ გამიკვირდა ვერ წარმოიდგენთ, ყველაფერს წარმოვიდგენდი და ბატონ ……-ს ამ ნახატების შექმნა თუ შეეძლებოდა ვერა….  მე ვნახე ერთხელ ყავას იდუღებდა და თან ტკბილად, ჩუმად ღიღინებდა…. ასე მგონია, ის სიმკაცრე ნიღაბია, ფასადია, შინაგანად კი სულ სხვანაირია, მაგრამ კომპლექსების დასაფარად ცდლობს სხვანაირი ჩანდეს… მისი უნიღბო სახე მიყვარს….

ის უ ც ნ ა უ რ ი ა! ისე უცნაური, რომ მისნაირი არავინ მინახავს! მიკვირს როგორ გამიგო, ან როგორ გავიგე, თითქმის რადიკალურად განსხვავებულია ჩემგან, პირადად არ ვიცნობ, მაგრამ სოციალური ქსელის მეშვეობით  დავმეგობრდით… ისე გავუგეთ ერთმანეთს, რომ პირად პრობლემებზე, ადამიანებთან ურთიერთობებზე, საკუთარ შინაგან სამყაროზე და მისწრაფებებზე დიდხანს, გულახდილად გვისაუბრია.. ძალიან მიკვირს, მაგრამ ასე მგონია, ამ  ადამიანს ვენდობი, ბოლომდე გულწრფელობა შემიძლია მასთან..მიყვარს მისი უცნაურობების, ახირებების, სითბოსა და სიყვარულის, გულუბრყვილობის, ბავშვური ხასიათის, მისი სულის ნათების გამო…

უნებურად უცნაურმა გრძნობამ შემომიტია, ჩავფიქრდი ზოგადად ადამიანებზე და         იმ ადამიანებზე ვინც ჩემს ცხოვრებაზე გავლენა იქონია.. ასეთი ძალიან, ძალიან ბევრია… ღვთის გაჩენილი თითოეული ადამიანი გამორჩეულია, ინდივიდია, პიროვნებაა, რომელსაც ინდივიდუალური თავისებურებები ახასიათებს… ადამიანი, ეს ხომ სამყაროში თავისთავადი,  პატარა უკიდეგანო სამყაროა…  დადებითი თვისებებით თუ ნაკლოვანებებით, ფიქრებით, ტკივილებით თუ  სიხარულებით… მაინც მჯერა და მინდა სულ მჯეროდეს რომ ყოველ ადამიანში მზეა… თითოეულის სულში შესაძლებელია მზის სხივი გამოკრთეს და სიყვარულის მცხუნვარე კოცონად აგიზგიზდეს…. მე მინდა ადამიანებს ასე ვხედავდე… სიღრმეში დაფარულ მშვენიერებას ვხედავდე და ყველაფრის მიუხედავად ყოველთვის მიყვარდეს…..

დე….

დე… დედიკუნა….იცი ერთი სული მაქვს როდის დაგინახავ, ასე მგონია ყველაზე ლამაზი,  ყველაზე საყვარელი შენ ხარ…

მინდა მოგეფერო, თვალებში გიცქირო, გაგიღიმო და შენი თბილი ღიმილი, სიყვარულით სავსე თვალები დავინახო….

დე, იცი, არ მინდა აქედან წასვლა, მე ხომ შენში ვარ, შენი ნაწილი ვარ, შენით ვარსებობ, შენით ვსუნთქავ, ერთი მთლიანი ვართ…აქ თბილა, სიმშვიდეა, ვიცი, ბევრჯერ დამიძინია, მაგრამ  არ დაგიტოვებივარ, შენ რომ გძინავს, მაშინ მე გდარაჯობ დე… შენს გულისცემას ვუსმენ და ვცდილობ არ ვიმოძრაო, რომ შენ არ გაგაღვიძო…

დე, მაპატიე, ზოგჯერ გაღვიძებ ხოლმე, მეშინია და იმიტომ, ხანდხან ვერ გგრძნობ და მგონია დამტოვე, ამიტომ გაღვიძებ…

დე, ხანდახან ვიცი ტკივილს გაყენებ, ამ დროს მეც მტკივა დე… მტკივა და ვერ ვითმენ, სუსტი ვარ, პატარა ვარ დე… როცა გავიზრდები უფრო ძლიერი ვიქნები და მოვითმენ დე…

იცი, მამიკოსაც ვგრძნობ, როცა მელაპარაკება,  გვეფერება, ისიც ჩვენთანაა… დაბადება იმიტომაც მინდა, რომ მამიკო დავინახო, უფრო მეტად ვიგრძნო და შევიყვარო…

სამნი ვიქნებით დე….  ერთად ვიქნებით დე…. მინდა სიხარული მოგანიჭოთ…. მიყვარხართ  დე…..

ბოლო ტკივილებსაც გაუძელი და დამინახავ, გამიღიმებ…..

ხელში ამიყვან მალე  დე…

კაეშნის ღამის ფიქრები…

ისტორია დაიწყება და აუცილებლად ლამაზიო….მას დასასრული არ ექნებაო..რადგან მჯერა,რომ თუ რამე დაიწყება ,ის არასოდეს დასრულდებაო….არასოდეს დასრულდება არაფერი…მაგრამ, ეს არაფერი ზოგჯერ ყველაფერიაო……    _  ეს ისე..უბრალოდ …კანუდოსელი შემოფარფატდა ჩემს სულში და აავსო..გაათბო…

თავს ვაიძულებ დავაჯერო..მაგრამ არა!ეს არ მჭირდება, რადგან ისედაც მჯერა..ან მინდა დავიჯერო,რომ ყველაფერი რაც მშვენიერია,ამაღლებულია,სუფთა და ფაქიზია, არ შეიძლება დასასრულისთვის იყოს განწირული…მართლაც…როგორ დავიჯერო ,როცა:

,,სიყუარული არასადა დავარდების, გინა თუ წანაწარმეტყუელებანი განქარდენ, ანუ თუ ენანი და-ვე-სცხრენ, გინა თუ მეცნიერებანი განქარდენ…”

,,ხოლო აწ ესერა ჰგიეს სარწმუნოებაჲ, სასოებაჲ და სიყუარული, სამი ესე; ხოლო უფროჲს ამათსა სიყუარული არს…”

სამი რამაა უმთავრესი..რწმენა,იმედი და სიყვარული…რწმენა სინამდვილედ იქცევა,როცა ჭეშმარიტებას თვალნათლივ იხილავს.იმედიც განქარდება,როს ფრთას შეისხამს და განხორციელდება…სიყვარული კი..მარადის ჰგიებს…რაც არ უნდა მოხდეს…იზრდება და იფურჩქნება ..ღმერთში…ღმერთი ხომ სიყვარული არს….

სიყვარული…რას არ უწოდებენ..როგორ არ განმარტავენ…ათასფერად აფერადებენ და ამკობენ..მაგრამ, მის არსს ალბათ იქამდე ვერ გამოვცდით, სანამ საკუთარ გულში არ გავაღვიძებთ…ბედნიერია ადამიანი ,ვისაც თანდაყოლილად აქვს მომადლებული უფლისგან სიყვარულის ნიჭი…სხვამ კიდევ, ის თავის თავში თვითონ უნდა აღმოაჩინოს..აღზარდოს…ან  მის ძიებაში დაშვრეს და ბოლოს საწადელს ეწიოს…როგორც აბიბო(ჯემალ ჯაყელის ,,კაეშნის ღამის სანთელში”)დაადგა ,,ოცნების გზას”,გზას,რომელსაც სიყვარულამდე უნდა მიეყვანა,…მან ხომ სულის საგზლად იმედები გამოასკვნა,,სუფთა მარლის ნაჭერში და ჩაიდო უბეში” რათა მოეპოვებინა სიყვარულის ნიჭი და ნამცეცობის შეგრძნებიდან თავდაღწევა…

ალბათ თითოეული ადამიანის გულში ჩნდება განცდა,უკმარისობის,ქონდრისკაცობის,ნამცეცობის შეგრძნების..გინდა გაიზარდო,აივსო,ის იპოვო ,რაც გაკლია,რაც ყველაზე სუფთა და ფაქიზია,რისთვისაც ხარ მოვლენილი და რაც უპირველესი დანიშნულებაა…ჩვენც ვადგებით იმ ბილიკს,რომელმაც მასთან უნდა მიგვიყვანოს,მაგრამ ვაი რომ უამრავ დაბრკოლებას ვაწყდებით და ბევრჯერ წავიბორძიკებთ….რამდენი ვერ უძლებს და უკან ბრუნდება…შეიძლება გზის უმეტესი ნაწილიც კი ქონდეს გავლილი,მაგრამ ვეღარ უძლებს..გზა ხრიოკია,ეკლიანი და გაუსაძლისიც კია ხანდახან მასზე სვლა… მაგრამ რწმენა და იმედი ყავარჯნებივით შემოდგომიან მხრებში  ლტოლვილ მგზავრს,და მიაცილებენ დანიშნულების ადგილისკენ…

ეს ერთი შეხედვით ზედაპირულად ლამაზ პანორამას ჰგავს,რომელსაც ყველა თავისებურად ხედავს და განიცდის…

,,როცა სიყვარული და რწმენა ძლიერია,ადამიანი ყველაფერს იტანს:დაცინვას,დამცირებას,შეურაცხყოფას,ტანის დამახინჯებას,ყველაფერს…”ზოგი ცდილობს მიბაძოს,ზოგი თავისთავში ვერ პოულობს ძალას და გაურბის…რადგან ხვდება მის ყოვლისმომცველ სიძლიერეს და ეშინია…

მაგრამ საშიში განა რაა..უბრალოდ ჩვენი სისუსტის გამო ვფიქრობთ ასე..სიყვრულის ნიჭი ხომ უდიდესი წყალობაა,ყველაზე ფაქიზი და თბილი ,რაც კი ძალგვიძს ვიტვირთოთ…ეს ის გრძნობაა ,რომელიც შინიდან,სულის,გულის უშორესი კუნჭულებიდან გვათბობს,გვასხივოსნებს..გვაფარფატებს..გვავსებს…ის გრძნობაა ,რომელიც სხვის ტკივილს ,როგორც საკუთარს ისე განგაცდევინებს,ის გრძნობაა,რომელიც ხშირ შემთხვევაში სამუდამოდ დაღავს გულს და მოუშუშებელ იარებს გვაყენებს..მაგრამ ,ყველაფრის მიუხედავად ,ის მაინც ყველაზე ტკბილი,ამაღლებული და ყველაზე ლამაზია…ის ღვთიური უნარია,დაკარგული და კვლავ მოპოვებული…რომელიც უნდა დარგო და გაახარო..ან სასტიკი ტანჯვისა და საშინელი გამოცდის ფასად იყიდო….

სიყვარულის მოძღვარიც ხომ მოგვიწოდებს:

,,ერთმანეთის სიყვარული უნდა ვისწავლოთ. ნურავის ეგონება, რომ სიყვარული მხოლოდ თანდაყოლილი ნიჭია, სიყვარული ისწავლება და ყველამ უნდა ვისწავლოთ…”

ვინც ეძიებს პოულობს…(როგორც აბიბომ იპოვა)  და თუ იბრძოლებს, არასოდეს დაკარგავს...,,სიყვარულისთვის ხომ დრო ,,ღუზაზე დგას”…

სიყვარულით ანთებული  კაეშნის ღამის სანთელი იწვის ჩუმად… იღვენთება,გულს ათბობს ,მაგრამ თან უცნაური,ტკბილი კაეშნით ავსებს… უკანასკნელი ფურცელიც მიილია სიყვარულით სავსე,უთბილესი წიგნის…ეს სანთელიც უცნაურია…როგორც მზე,რომელიც ერთსა და იმავე დროს თვალებს აბრწყინებს და აცრემლებს….

ვიდრე ცოცხალი ვარ…ვიდრე სული მიდგას …

ბლოგოსფეროს ოცნებების ცისფერმა სიომ შემოუქროლა…ყველა აიტაცა,თავის მშვენიერ საბურველში გახვია…ფრთები გამოასხა და ააფრინა. ..იქ ცისკენ…სილურჯეში…უსასრულობაში,ნატვრების საბრძანისში,სადაც ოცნებებია გამეფებული…მეც დამიბერა ამ ნიავმა…ოზის ჯადოქარმა დაიქნია თავისი ჯოხი და ამაფრინა… მეც გავუყევი ოცნებების ცისფერ ბილიკებს…

ეს თამაში summer-მა დაიწყო,პოსტით Before I Die..რა არის ის უმთავრესი მიზანი ,რომელსაც ადამიანი ისახავს…რომლის ასრულებასაც მთელი სიცოცხლე ნატრობს?!მიზანი..ესაა ადამიანის გაცნობიერებული ლტოლვა ,რომლის ძალითაც ინდივიდი შეგნებულად ისწრაფვის ,რომ  განახორციელოს სასურველი…ფროიდიც მიზანს ადამიანის საქმიანობის განმსაზღვრელ მექანიზმად მიიჩნევდა…მართლაც სწორედ ეს  მიზნებია ის ძალები,რომელიც თითოეულ ჩვენგანს აძლიერებს,ძალას მატებს განვითარდებოდეს..უფრო და უფრო წინ მიიწევდეს…სიცოცხლე მართლაც წამიერი გაელვებაა და მეტი არაფერი,რეალობა ხშირად მწარეა და მას ცისფერი ოცნებები ალამაზებენ…ისინი ჩვენს ყოფას უფრო ნათელს,უფრო მშვენიერს და მიზანმიმართულს ხდიან …

ჩემი აზრით ოცნებები შეიძლება რამდენიმე კატეგორიად დავყოთ…პირველს მიეკუთვნება ბავშვური,გულუბრყვილო,ყველაზე წმინდა ოცნებები,მათ განხორციელება არ უწერიათ,იმიტომ რომ შეუძლებელია…მეორე_ ე.წ ,,პრაგმატული”,მიზანმიმართული ოცნებები,რომლებიც რეალობასთან ახლოსაა და თუ მოვინდომებთ შეგვიძლია განვახორციელოთ …და მესამე კატეგორია_ოცნებები,რომლებიც მეტია ,ვიდრე უბრალოდ ოცნებები,ისინი არსებობის ,ცხოვრების მამოძრავებელი ძალებია…რომლებიც გვაიძულებს წინ ,დასახული მიზნისკენ მუხლჩაუხრელად მივიწევდეთ….

ჯერ კიდევ ბავშვობაში წავიკითხე ანატოლი ფრანსის ,,პატარა პიერი”..დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ოცნებების მისეულმა  ინტერპრეტაციამ…მისი აზრით :

,,სურვილი ალამაზებს საგნებს,რომელთაც თავის ცეცხლოვან ფრთებს შეახებს ხოლმე.საწადლის ასრულებას ხშირად იმედის გაცრუებაც და ილუზიის მოშლაც მოსდევს…ილუზია კი ერთადერთი სიკეთეა ამქვეყნად..საწადლის ასრულება კლავს სურვილს,რაიც სიცოცხლის ერთადერთი სამკაულია….”

,,ძლიერი ნატვრა თითქმის ფლობას უდრის,თითქმისო?! ესაა ფლობა ზიზღისა და მოყირჭების გარეშე”..

ალბათ ყველამ ვიცით პეჩორინი–ლერმონტოვის ,,ჩვენი დროის გმირი”,რომელიც საოცრად სევდიანად და სინანულით იხსენებს ოცნებებში დაკარგულ წლებს..

,,ადრეულ ახალგაზრდობაში მე მეოცნებე ვიყავი;მიყვარდა რიგ–რიგობით ხან  შავბნელ,ხანაც ფერად  სახებასთან ლიცლიცი,რომელსაც მშფოთვარე და ხარბი წარმოსახვა მიხატავდა .მაგრამ,რა დამრჩა აქედან?მხოლოდ დაღლილობა,როგორც მოჩვენებასთან ღამეული ბრძოლის შემდეგ და ბუნდოვანი  მოგონება,აღვსილი სინანულით.ამ ამაო ბრძოლაში მე გავხარჯე როგორც სიმხურვალე სულისა,ისე სიმტკიცე ნებისა,საჭირო რეალური ცხოვრებისათვის;მე ფეხი შევდგი ამ ცხოვრებაში,განვიცადე რა იგი უკვე ფიქრებში და მოწყენილობისა და ზიზღის გრძნობა დამეუფლა,როგორც მას,ვინც ცუდ მიბაძვას კითხულობს მისთვის დიდი ხნის წინ  ცნობილი წიგნისა”.

საინტერესოა ასევე მართლმადიდებლური შეხედულება ოცნებებზე..ოცნება მეტად სახიფათოა …ვინაიდან,თუკი მხედარი ვერ დაიმორჩილებს ფიცხ ცხენს,მალევე გადმოვარდება ,ასევე თავისუფალ ფანტაზიებსაც შეუძიათ სრულ სულიერ აშლილობამდე მიგვიყვანოს…მეტიც,ვინც გადამეტებით ფანტაზიორობს,ეშმაკს ბაძავსო,სწორედ მან დაიწყო პირველად ოცნება თავის მოჩვენებით სიდიადეზე…

ნებისმიერი ფანტაზია სინამდვილის ანტიპოდია,სიცარიელეა..და რა საჭიროა სიცარიელეში ცქერა?!_ამბობენ წმ.მამები..

მსოფმხედველობა ის ჭუჭრუტანაა,საიდანაც ვხედავთ სამყაროს…რამდენი ადამიანიცაა ვფიქრობ,იმდენი მსოფმხედველობაა,ვინაიდან ყველა ჩვენეულად აღვიქვამთ სინამდვილეს…ამიტომაც განსხვავებულია შეხედულებები ოცნებებზეც….ზოგისთვის ის ძალაა ცხოვრებისათვის აუცილებელი,ზოგისთვის მხოლოდ უნაყოფო ფანტაზია,ვისთვის სინანულისმომგვრელი დანაშაული,ვისთვის კიდევ უბრალოდ წარმოსახვა,რომელიც რეალობას ალამაზებს,ამშვენებს…

ბუნებრივია მეც მაქვს საკუთარი შეხედულება ოცნებებზე..მთლიანად ვიზიარებ მართლმადიდებლურ სწავლებას და ვთვლი,რომ ფანტაზია მართლაც სიცარიელეა,სინამდვილის ანტიპოდია,მაგრამ ეს ისე ტკბილია,ცხოვრებას აფერადებს ,ალამაზებს….არ შემიძლია ოცნებების გარეშე ცხოვრება!მიზანი კი მართლაც სტიმულია,რომელიც გვიბიძგებს მუდამ განვვითარდებოდეთ..წინ მივიწევდეთ….

ვაღიარებ ბავშვობიდან  გაუთავებლად ვოცნებობ :)ღამით ,როცა ვარსკვლავებით მოსირმულ ცას ვუყურებდი,წარმოვიდგენდი თითქოს ღამის ლურჯი ჯადოქარი  ჯადოსნური კალათიდან  ამოიღებდა ჯადოსნურ ვარსკვლავებს  და პატარებს გვიგზავნიდა..ეს ვარსკვლავები ანათებდა წარმოსახვას და ოცნებების საბრძანისში გადაყავდა..რაზე აღარ ვოცნებობდი,მაშინ ჩემი ოცნებები მართლაც ბავშვური და სუფთა იყო,მათ ასრულება არ ეწერათ..

მახსოვს,  ჯემალ ჯაყელის ,,კაეშნის ღამის სანთელი”ს წაკითხვის შემდეგ აბიბოსავით მეც დავიწყე ოცნება ,მეპოვა სიყვარულის ნიჭი და მერე ყველასთვის დამერიგებინა..ყველას გულები სითბოთი და სიყვარულით ამევსო..

მერე დარდების შემგროვებლობა მინდოდა…..მინდოდა ყველა ტკივილი,ყველა დარდი ერთად შემეგროვებინა,მერე სკივრში ჩამეკეტა და აღარასოდეს გამომეშვა…ეხ..ახლაც არ ვიტყოდი უარს ამ ოცნებებზე..მაგრამ ვიცი განუხორციელებელია 😦

გავიზარდე და ჩემი ფერადი ოცნებებიც გაიზარდნენ..თითქოს გაფერმკრთალდნენ,პრაგმატულობით შეიმოსნენ…მაგრამ მაინც ათას რამეზე ვოცნებობ….

აი,რა მინდა გავაკეთო,სანამ ცოცხალი ვარ….

• მინდა შევიცნო საკუთარი თავი…უფლის მიერ ჩემთვის ბოძებული ტალანტი აღმოვაჩინო და გავამრავლო…..

• მინდა ვიპოვნო საკუთარი ადგილი სამყაროში….

• მინდა გავიგო რაშია ცხოვრების აზრი..

• მინდა ,,სასარგებლო”ვიყო…ადამიანების სამსახურში …

• მინდა  სადმე ტყეში,ტბის პირას პატარა ქოხი, ,,მტვრიანი,ფურცლებგაცვეთილი წიგნებით,სანთლებით,ყავის მადუღარათი და ბუხრით”…მწვანე ვაშლს შევპირდი და აუცილებლად დავპატიჟებ ყავაზე 🙂

  
  

• კიდევ მინდა ჩემი ქოხის მახლობლად ტბა იყოს და ულამაზესი მდელო…. სრული სიმშვიდე და ბევრი ფიქრი….

  
  

• მინდა  მთელი საქართველო ფეხით,სოფელ_სოფელ მოვიარო….განსაკუთრებით ტაო_კლარჯეთი …

  
  

• ფ ე რ ე ი დ ა ნ ი….ცისარტყელას ქვეშ გამოვიარო…. ;(  ♥

• ჰო..კიდევ მინდა მონტანიოლაში მოვხვდე…ჰესეს სახლმუზეუმი დავათვალიერო….♥მერე მის საფლავზე მივიდე და არაუკარიებით შევამკო…

• მინდა  ალუბლების ხეივანი გავაშენო….როგორც იაპონიაშია…♥

• მინდა ერთი ცხენი მაინც მყავდეს….თეთრი..თეთრას დავარქმევ….

  
  

• კიდევ..იცით რა მინდა?ეს ოცნებაც არაა,სურვილთა სურვილია…იერუსალიმში მინდა …მაცხოვრის თითოეული ნატერფალი მინდა მოვილოცო….

• მინდა ყველას იმედები გავამართლო….

• კიდევ…. ბევრი..ბევრი რამ მინდა….

• ვისაც გული ვატკინე..ნებით თუ უნებლიეთ..ყველას მოვუშუშო ჭრილობები და შეცდომები გამოვასწორო…

• მინდა მზის სხივები დავაგროვო,სითბოთი და სიყვარულით ავივსო,მერე  გულის კარი ფართოდ გავაღო და  ყველას ვუწილადო…♥ ♥ ♥

  
  

• კიდევ…მინდა ეს ოცნებები ამისრულდეს…

ვიცი, რომ ანატოლი ფრანსივით არასოდეს ვიფიქრებ….მე არ მექნება მოყირჭების გრძნობა თუ ოცნებები ამიხდება.. 😀 და იმასაც არ ვფიქრობ რომ,,ცხოვრება ცარიელი ნატვრაა…”(ა.ფრანსი) ცხოვრება ყველაფრის მიუხედავად მშვენიერია..თუნდაც ოცნებები არ ახდეს….და მიუღწეველ ლტოლვად დარჩეს..მერე რა…

ვიდრე ცოცხალი ვარ…ვიდრე პირში სული მიდგას ….მინდა ყოველ ცისმარე დღეს უფალს მადლობას ვწირავდე ყველაფრისათვის….თითოეული წამისთვის რომელიც  მაჩუქა…

• მინდა ყველა ,ყველა ბედნიერები იყოთ  და ოცნებები აგსრულებოდეთ….

მადლობა ანის რომ ამაფარფატა და ოცნების ბრწყინვალე ,ფერადოვან სხივებს ამაყოლა.. 😀  ♥ ♥ ♥

ოცნებების საამო და ტკბილმა სიომ ყველას ჩამოუქროლა..აღარ ვიცი ვინ დავთაგო..თითქმის ყველამ დაწერა…მოდი,ვისაც სურს ყველამ დაწეროს…



გოგონა,რომელსაც ბავშვობა ,,დაავიწყდა”?!

წინასწარ გაფრთხილებთ,შეიძლება ვერაფერი    გაიგოთ…უბრალოდ..ძალიან მომინდა დამეწერა...მეც       არ ვიცი რისი თქმა მსურდა:(

იმ დღეს უჩვეულოდ მშვიდი ზღვა იყო..ტალღები თითქოს არც        
ინძრეოდნენ…ტაატით მოიწევდნენ ნაპირისკენ და ისევ მშობლიურ წიაღს უბრუნდებოდნენ…ჩამავალი მზის  სხივები წყალში ირეკლებოდა და საოცარ პეიზაჟს ქმნიდა…თოლიები დაფრინდავდნენ და მათ ყიჟინში ისე ჩანდა ,თითქოს ზღვა ბუტბუტებდა…უცნაურ ზღაპარს მიყვებოდა…

ძალიან მიჭირდა…აფორიაქებული ვიყავი….ჯერ სულ ბავშვი ვიყავი…ცხოვრების  მეოთხედიც კი არ გამევლო,მაგრამ ჩემ  სულში ღრმა მელანქოლიას დაესადგურებინა…მეშინოდა..ცხოვრების..საკუთარი თავის..არასწორი ნაბიჯების..სხვისი შეხედულებების….

ირგცვლივ სიჩუმე იყო ,მაგრამ წყნარი მდუმარება ბავშვურმა ,მხიარულმა მელოდიამ დაარღვია.. უნებლიედ ფიქრებს გამოვექეც და დავინახე კაცი…მუსიკა მისგან მოდიოდა….გამიკვირდა…ასაკოვანი ჩანდა.. თლილ,დანაოჭებულ შუბლზე თეთრად ჩამოშლოდა თმა..წვერიც  ჰქონდა,გრძელი და სულ თეთრი,თოვლისფერი…მართალია ,არც ისე ახლოს არ იყო,მაგრამ  კარგად გავარჩიე მისი სახე..საოცრად ნაკვეთი და მეტყველი…თავში კვლავ ათასი ფიქრი აიშალა…რომელ პერსონაჟს აღარ მივასგავსე!გონებამ ის ათასი ფერით შემოსა…იდუმალებით გაფერადოვნდა…

მომიახლოვდა….ახლა გარკვევით დავინახე მისი უცნაური ,იდუმალებით სავსე , გამჭოლი თვალები..უნებურად ერთიანად ავცახცახდი…

კაცმა თავზე ხელი დაადო და გამიღიმა.ერთიანად ვცახცახებდი..თითქოს არაფერი შეუმჩნევია უცნობს..იღიმოდა..თვალებში იდუმალი ვარსკვლავები უცეკვავდა.უცნაურად მომაჩერდა და მითხრა:

–  უსმინე! გესმის სიტყვები?ნახე,რა საოცარია! რამხელა სიღრმეა ჩაქსოვილი ამ სიტყვებში…უსმინე!

პლეიერი ყურზე მომადო.იმდენად შეშინებული და დაბნეული ვიყავი ,,იდუმალი სტუმრით”, სიტყვების მოსმენაც კი არ შემეძლო…

–არ ესმის?ნახე რა სიტყვებია…შენ ბავშვობა დაგვიწყნია…არადა ყველანი ხომ იქიდან მოვდივართ! ეს საყვარელი მელოდია ,,ვინი პუჰიდანაა”…მულთბილმიდან,რომელიც უამრავ რამეს გვასწავლის..არ გახსოვს?

მხრები ავიჩეჩე…ბავშვობაში კი მქონდა წაკითხული წიგნი,მაგრამ ვერაფერი გავიხსენე თითქმის….ძლივს ამოვილუღლუღე:

– ბავშვობაში წამიკითხავს,მაგრამ იცით თითქმის არაფერი არ მახსოვს…

უცნაურად მომაჩერდა..ზღვისფერ,გამჭვირვალე თვალებში ჩემს სახეს ვხედავდი,დაფეთებულს და დაბნეულს….

– შენ ბავშვობაც კი დაგავიწყდა!_ უცნაური რამ შევნიშნე,თვალებში კითხვის  ნიშნები აკიაფდნენ და იდუმალი სევდით შეიმოსნენ….

აღარ შემეძლო,ასე მეგონა ეს კაცი ჩემს სულში იქექებოდა,მშიფრავდა..შემეშინდა..საკუთარი თავის,მისი…

მხოლოდ ესღა ამოვილუღლუღე:

–მეჩქარება!უნდა წავიდე….    _ ამოვილუღლუღე  და უკანმიუხედავად გამოვიქეცი…მის გამჭოლ მზერას ვგრძნობდი..მხრებს მიწვავდა თითქოს…

სანაპიროს გამოვცდი და ვიწრო შუკას დავუყევი,მართალია ,,ის” უკვე ძალიან შორს იყო,მაგრამ მაინც მოვრბოდი…თითქოს საკუთარ თვს გავურბოდი …არ მინდოდა შიგ გულის სიღრმეში ჩამეხედა,მეშინოდა სიმართლის ამოკითხვის…

მთელი ღამე ჩაილია,შემომათენდა…ისე დავიღალე გამოცდის საკითხების მზადებისგან აღარც  კი  შემეძლო იმ  უცნაურ შეხვედრაზე დავფიქრებულიყავი…უფრო სწორად  ფიქრი არ მშორდებოდა,მაგრამ თავს ვაიძულებდი არ მეფიქრა, სანამ ყველაფერს არ ვისწავლიდი…ყოველი გამოცდის წინ ტაძარში მივდიოდი ხოლმე…უფალს ვთხოვდი შეწევნას..იმ დღესაც ასე მოვიქეცი…

ლამის ტაძრის კარიბჭის ზღურბლს გადავაბიჯე და..მოულოდნელოვისაგან შევკრთი….ისევ ის მელოდია..სასაცილო და ბავშვური….გუშინდელი მოგონებები კვლავ აიშალა თავში და ის აუხსნელი შიში…უნებურად უკან მოვიხედე და ის კაცი დავინახე..მომჩერებოდა..და მომეჩვენა სახეზე ირონიული ღიმილი ქონდა…წასვლა დავაპირე,მაგრამ შემაჩერა,ისევ თავზე ხელი დამადო და მითხრა..

_    უსმინე….აი,ნახე რა დიდებულია! იცი,ასე მგონია ამ ნაწარმოებში უდიდესი სიბრძნეა ჩაქსოვილი..თითქოს ბავშვურია,მაგრამ ავტორმა იმ ეპოქის(და არა მარტო იმ ეპოქის,მთელი კაცობრიობის)ადამიანთა ხასიათები  ცხოველებში გადაიტანა…აქ ვხვდებით დიდ მოაზროვნეს  და პოეტს, ღორმუცელა დათვს, რომელსაც ნახერხით აქვს თავი გამოტენილი და თავის ბრიყვულ ფილოსოფიას  სასაცილო ლექსიკით აყალიბებს, მშიშარა  გოჭს,გამოუსწორებელი პესიმისტს  იო-იოს, დინჯი და მეოჯახე კურდღელს….იცი,ასე მგონია თითოეული ადამიანი აქ იპოვის თავის პროტოტიპს….შენ რომელს ამსგავსებ თავს?

დაბნეულობისგან მხრები ავიჩეჩე.ის განაგრძობდა.

_  აი,მე კი დანამდვილებით ვიცი ვინი პუჰი ვარ…ღორმუცელა დათუნია,რომელსაც თავი დიდი ვინმე ჰგონია და  თავი ათასი წრელი აზრით აქვს გამოტენილი..და იცი შენ რა უყვრას მას?_  მე ისევ მხრები ავიჩეჩე_ ეეხ..შენ სულ აღარ  გახსოვს…მურაბა!მურაბა უყვარს ვინის ძალიან!_ თქვა და თვალებში ბრწყინავი ვარსკვლავები აკიაფდა…მერე დაიმორცხვა და დაამატა–მეც…

გამეცინა:) რამხელა კაცი იყო და ასეთი მიამიტი და გულუბრყვილო!თან ეჭვის ჭია რატომღაც არ მასვენებდა…რა უნდა კი მაგრამ?რას გადამეკიდა?

– უკვე მეორეჯერ შეგხვდი და არც კი იცი ჩემი სახელი…იცი,მე ცუდ ბიჭს მეძახიან….ზოგი ძიას მეძახის..შენ რაც გინდა ის დამიძახე…სი…

გამეღიმა..იცით მაშინვე შევურჩიე სახელი..პირველივე დღიდანვე მომინდა მისთვის ვინი პუჰი დამეძახებინა.. 🙂 რომ იცოდეთ, მართლაც  როგორ ჰგავდა  უწყინარ და დრუნჩა,მიამიტ  დათუნიას!

_     მე სის დაგიძახებ..წმ.სერაფიმე საროველი ასე მიმართავდა თვის სულიერ შვილებს…სიხარულო,სიყვარულო…მე მინდა რომ ,,სი”დაგიძახო…  რა პატარა ხარ,სულ ბავშვი…მიუხედავად იმისა,რომ  ბავშვობა დაგვიწყნია,ამ თვალებში იმხელა სითბოა და ისეთი გულუბრყვილობა…კარგი იქნება სულ ასე დარჩე..მაცხოვარი ხომ ბრძანებს..მაგათნაირებისთვისაა ცათა სასუფეველიო..ბავშვივით უმანკო უნდა იყო და გველივით ბრძენი…სიი..შენც ასეთი უნდა იყო….

– მაპატიეთ..ძალიან კარგად საუბრობთ,მაგრამ მეჩქარება,გამოცდა მაქვს..ხატებს მოვილოცავ და უნდა წავიდე….

–კარგი სი..აღარ მოგაცდენ…ილოცე.._და გამშორდა…

მაცხოვრის ხატთან თავი ვეღარ შევიკავე…აქ ისეთი მეტყველი სახე აქვს..ნაჭდევები  და სისხლი ისე გავს აქ  რეალურს…უყურებ და თვალწინ წარმოგიდგება ყოველივე…მთელი გოლგოთა..მთელი ტანჯვა,რაც იტვირთა განკაცებულმა ღმერთმა ჩვენი ცხონებისთვის..მგონი ვერავინ შეძლებს ამ ხატს უემოციოდ უცქიროს..

ფიქრებიდან ისევ ,,ვინი პუჰმა ”გამომარკვია…_ სი,უფალი შეგეწევა..გაგაძლიერებს….იცი,რაღაც მაქვს შენთვის…_და პატარა ხატი გამომიწოდა_ეს ქ.ბარიდანაა,წმ.ნიკოლოზის საფლავზეა ნაკურთხი..აქამდე ყველგან დავატარებდი,ჩემთვის უძვირფასესი რელიქვია იყო…ახლა კი მინდა შენ გქონდეს…

–გაიხარეთ..უფალმა შეგიწიროთ..უღრმესი მადლობა….

–ახლა წადი..არ დაგაგვიანდეს…ყველაფერი კარგად იქნება…კიდევ შემოიარე…გამოცდას რომ ჩააბარებ…ზეციურმა დედიკომ გადმოგაფაროს თავისი მადლიანი კალთა სი…

იმ დღეს გამოცდა ბრწყინვალედ ჩავაბარე…მაგრამ ტაძარში ვარ მივედი…

რამდენიმე დღეში მოვახერხე მისვლა…ამ ტაძარში ძალიან მიყვარდა ლოცვა ,საოცარი სიმყურდოვე და სიმშვიდეა აქ..საოცრად ლამაზი და მეტყველი ხატებია,რომელიც  სულს გითბობს,ლოცვისადმი განგაწყობს…გული სულ აქით მომიწევდა…აქ შემეძლო განმარტოებიოთ მელოცა…მაგრამ ახლა,ახლა სულ სხვა შეგრძნება იყო..აქ უკვე მარტო აღარ ვიყავი,ვიღაცის მოდარაჯე მზერას ვგრძნობდი და დავიძაბე….ეს აუხსნელი შიში არ მშორდებოდა..

რისი მეშინოდა?ამ კაცის? რას დამიშავებს?ის ხომ  მიამიტი,გულუბრყვილო დათუნიასავითაა,თან ასე კეთილგანწყობილია ჩემდამი….მისთვის უძვირფასესი ხატიც კი მაჩუქა..თან ტაძრის მსახურია,სტიქაროსანი…რისი უნდა მეშინოდეს?

არა,ჯობია საკუთარ თვს გამოვუტყდე..მისი კი არ მეშინია..საკუთარი თავის მეშინია..მის თვალებში დანახული საკუთარი თავის…ასე მგონია მისი თვალები ჩემს სულში იჭყიტებიან..ჩემს სულს აშიშვლებენ…

_ღმერთო!რატომ მომივლინე ეს უცნაური კაცი…რა უნდა მასწავლო….

_სი…იცი ,ვიცოდი რომ აუცილებლად მოხვიდოდი…მაგრამ შენ დააგვიანე..ძალიან ვნერვიულობდი შენზე..რამე ხომ არ მოუვიდა მეთქი…

_ სი..იცი შენს თვალებში უცნაურ სევდას ვხედავ და შიშს…პატარა შვლის ნუკრს გავხარ,პირველად რომ გამოვიდა დედის გარეშე და ყველაფერი აშინებს….იცი,ადამიანების არ უნდა შეგეშინდეს….მათ უნდა მიენდო..ამ შენი,პატარა გულუბრყვილო გულით…სიყვარულით უნდა დაითმინო და დაეხმარო…იცი სი..მე შენი მჯერა..მე შენი დახმარების იმედი მაქვს..შენი დახმარება მჭირდება…ყველამ მიმატოვა..სულ მარტო ვარ…შენც მიმატოვებ ალბათ….მაგრამ არ მინდა ეს მოხდეს….მაგრამ..ვგრძნობ..შენ გეშინია,ჩემი გეშინია…ასეა,არა?

_ კი,მეშინია….  _  ძლივს ამოვილუღლუღე.

არაფერი მიპასუხა…ამ დროს მამაომ დაუძახა და წავიდა…ერთხანს მდუმარედ ვიდექ…მერე ხატები მოვილოცე და ტაძრიდან გამოვედი…კარიბჭესთნ მელოდა..

–სი..რაღაც უნდა გთხოვო….შენი ტელეფონის ნომერი მინდა….ხანდახან შეგეხმიანები ხოლმე…უარი არ მითხრა გთხოვ…შენი თანადგომა მჭირდება….

ისეთი მუდარა იკითხებოდა მის თვალებში არ შემეძლო თხოვნა არ შემესრულებინა…

წასვლას ვაპირებდი…კვლავ გამაჩერა…

_  სი,იცი..შენს თვალებში მართლაც აუხსნელი და უძირო სევდაა…და კიდევ დიიდი სიყვარული…სიყვარულის დიდი უნარი უბოძებია ღმერთს,მაგრამ რატომღაც შენ მის ჩაკვლას ცდილობ…გაუფრთხილდი..მოუარე…ეს დიდი ნიჭია და არ დაკარგო…არ ჩაკლა ის შენში,ეს შენც გაგანადგურებს…

_ სი,მადლობა,მადლობა რომ მისმენ….

აი,ასე დამთავრდა მესამე შეხვედრა მასთნ…სულში თითქოს ქარიშხალი აბობოქრდა…რით უნდა დავეხმარო,მე რა შემიძლია….ან მას რაღაში ჭირდება ჩემი დახმარება…მის ნაჩუქარ წმიდა ნიკოლოზის ხატს ვევედრებოდი ჩემთვის გონება გაენათებინა…მამაოსაც ვუამბე ამ უცნაური კაცის შესახებ…შემამჩნია ძალიან აღელვებული ვიყავი..დამამშვიდა..მითხრა არაფერია საშიში,ვიცი ვინცაა,სულ ტაძარშია,იქვე ცხოვრობსო…ლტოლვილიაო..ძალიან,ძალიან განათლებულიაო…მაგრამ ბევრი ლამის შეშლილადაც თვლისო…ამიტომ ,მარტოსულია და დამლაპარაკებელიც კი არ ყავსო…შენში ალბათ თანაგრძნობა დაინახა და უნდა იმეგობროს შენთანო….არ შეგეშინდესო….

მამაოსთან ლაპარაკმა დამამშვიდა..გადავწყვითან ურთიერთობა..ის ხომ ასეთი საინტერესო იყო..მე კი ბავშვობიდან ასეთი იდუმალი ადამიანების გაცნობაზე ვოცნებობდი….გონებამ ის კვლავ ათასფერი ფერით შემოსა…

მაგრამ ყველაფერი სხვაგვარად განვითარდა…მეც ისეთივე სუსტი გამოვდექ როგორც სხვები..გამოდის მეც მივატოვე…:(  დრო ვერ გამოვნახე რომ მისთვსი დამეთმო…ან არ გამოვნახე..იმიტომ რომ კვლავ ვერ ამოვიგდე ის აუხსნელი შიში,რომელიც არ მასვენებდა…რატომ..რატომ მეშინია ადამიანების..მათთან ურთიერთობების…ხომ წამიკითხავს მიტროპოლიტი ანტონ სუროჟელის სიტყვები:

,,ერთ–ერთი ამოცანა ადამიანური ურთიერთობებისა არის ის,რომ არ შეაჩერო შენი მზერა გარეგნულზე,არამედ სიღრმეში ჩაიხედო.უნდა ისწავლო,რომ როცა ადამიანს შეხვდები არ უნდა განიხილო ის მხოლოდ შენთან მიმართებაში,იმისდა მიხედვით გეშინია თუ არა მისი,გაწყობს თუ არა,მოგწონს თუ არა ეს ადამიანი,არამედ შეხედო მას სრულიად გახსნილი გონებით,როგორც მოვლენას,რომელიც შენს წინაშეა,რომელიც არანაირად არ აისახება შენს ცხოვრებაზე.უნდა ვისწავლოთ შევხედოთ ადამიანებს შიშის გარეშე…არ დავსვათ კითხვა ,თუ რა მომივა მე იმ შემთხვევაში,თუ ის მოიპოვებს ძალაუფლებას ჩემ,ზე დს აღმოჩნდება ბოროტი,ულმობელი,ანგარი.ძალიან ხშირად ასე არ ვიქცევით ,იმიტომ,რომ არ გვაინტერერსებს ადამიანები,ასე არ ვიქცევით სრული,ცივი გულგრილობის გამო.ეს კი შეიძლება ყველაზე საშინელი დამოკიდებულება იყოს ,რომელიც შეიძლება ადამიანის მიმართ გამოავლინო..”

ფიქრებიდან ტელეფონის ზარმა გამომარკვია…შეტყობინება იყო მოსული..აი,შინაარსი:

,,კაპიტანს მოენატრა ბოცმანის მოციმციმე ვარსკვლავივით თვალები თაფლის სურნელით,ხმა საამური,ვითარცა შაშვი,ცისკარზე მგალობელი,ფიფქივით მოკაშკაშე სახე და ანთებული სანთელივით,მთლიანად ,ჰაეროვანი პეპელასავით  მოფარფატე გვირილების მინდორში…გამოდი,გამოდი,გამოდი…ზღვა ბუტბუტებს თოლიების ყიჟინით…სი,როგორა ხარ?”

დავიბენი..რა უცნაურია ეს დათუნია…ახლა ბოცმანიც გავხდი… 🙂

,,ვინი პუჰი ფანტაზიორიც ყოფილა…აი,ახლა მესმის რატომ ამბობთ ვინი პუჰს ვგავარო.. 🙂 🙂 კარგად ვარ,მადლობა უფალს…თქვენ?”

,,აკვანში ვარ და ვუსმენ სასულე ორკესტრს..წვიმის წვეთები ახმოვანებენ…ვერდი..აიდა(გამარჯვების სცენა) .. ისმის ყვავის ხმა..საყვირი ჟღერს…შაშვი გალობს და აყვება ბეღურების გუნდი…    სცენაზე სიჩუმეა…გაისმის ეჟვნიანი ფაეტონის ჟღარუნი,რომელსაც შენ მოყავხარ ..კეთილი იყოს შენი მოსვლა!    წვიმა აგრძელებს გზას….”

გამეცინა 🙂 რა უცნაური სმსებია..ვერაფერიც ვერ გავიგე…ალბათ ზედმეტი ჭკუისგან ცოტა შეშლილია….მომიტევე კაპიტანო ასე რომ ვიფიქრე….  😦

,,თვალებია შუქურა,ანარეკლი კეთილი გულისა,მატარებელი დღითა და ღამითა,რომელსაც ხატები უწერია,გზაზე ცხვრები უმწყემსია და ოკეანე გადაულახავს…სი,შენც ასეთუ გულისა ხარ!”

,,ეეჰ.. 😦  ვაი,რომ არაფერიც არ ვარ..  😦  ”

,,თავმდაბლობა კარგია,რამეთუმ მოიპოვებს სასოებას,სასოება სიმშვიდეა გულისა,რომელიც ჰპოვებს ჭეშმარიტებას ..ღმერთს…გზა..არჩეული –სათნოებაა,რომელიც  გადის დღე –სისხლიან უდაბნოში,სადაც ასპიტები დასისინებენ დფა ზეცაში ანდები დაჰქრიან,ღამე–უდაბურ ტყეში სადაც ტურები ყმუიან…შენ შეუპოვარი ხარ და გზა შენი გამავალია მინდვრით,მთვარის შუქზე მგლები ხორუმს ბუქნიან და ისმის ყორნების კაპელა ….ოდეს მიუახლოვდები ზღვას იხილავ გემს..ბოცმანი ასული ზედ გაეშურება უსასრულობისკენ…..”

გონებაში ჭრელაჭრულა აზრები აიშალა..დავიბენი….მართლაც..რა საინტერესოა ,ღრმა და თან ასე უცნაური…რა უნდა…ქარაგმებით მელაპარაკება თითქოს…რა ვქნა,როგორ მოვიქცე…მეშინია…

მახსოვს..ბავშვობაში ,,პეპი გრძელი წინდა ”ძალიან მიყვარდა..იქ ერთი სურათი იყო,მუმია…მეჩვენებოდა ,სადაც წავიდოდი თითქოს სულ თან დამდევდა..ეს აუხსნელი შიში არ მასვენებდა…მაშინ ერთმა ადამიანმა მითხრა, ძალიან ადვილად შეიძლება ეგ შიში ამოიგდოო…უბრალოდ წიგნიდან ამოხიე ეგ ფურცელი და ყველაფერი დამთავრდებაო…. 🙂 მართლაც ასე მოვიქეცი და ჩემი ღამეული კოშმარებიც წარსულს ჩაბარდა..

ახლა რა ვქნა..როგორ მოვიქცე…რა ვიღონო…როგორ დავძლუო ეს აკვიატებული შიში..ნუთუ ისიც ისევე უნდა გავაქრო,როგორც მუმია,ბავშვობის უსაყვარლესი წიგნიდან?თუ გავაგრძელო ურთიერთობა ..თითქოს არაფერი? არ ვიცი….ავირდავირიე…

დრომ დღეები გადაფურცლა…უყურადღებობამ და უპასუხო შეტყობინებებმა თავისი საქმე გააკეთა…მიხვდა ალბათ,რომ მეც ისეთივე ვიყავი როგორც ის ,,სხვები”..არანაირი სიყვარული არაა ჩემში..არანაირი თანაგრძნობა…უბრალოდ ეგოისტური  შიში,რომელმაც მაიძულა ადამიანი გამექრო საკუთარი ცხოვრებიდან…ნუთუ  მივხვდები ოდესმე?ნუთუ გავიზრდები?ნეტა ოდესმე დავძლევ ამ უაზრო შიშებს?რა უნდოდა?რაში ჭირდებოდა ჩემი თანადგომა?რა შემეძლო მისთვის გამეკეთებინა…ოდესმე მივხვდები ამას?

დღეები მიქრიან..თითქოს ვიზრდები,შეცდომებზე ვსწავლობ..მაგრამ..მაინც მეშინია…გოგონა ვარ , რომელსაც ბავშვობა ,,დაავიწყდა” თუ ისევ ბავშვობით ვცხოვრობ? 

თუ არ დაგეზარათ და ბოლომდე ჩაიკითხეთ ,მომიტევეთ..ალბათ ვერაფერი გაიგეთ.. 😦 მეც ვერაფერი გავიგე…